15 Temmuz darbesi, kuklaları yok ettiği gibi yüz yıldır kukla oynatanları da açığa çıkardı. Bu itibarla devletimiz yeniden güçlü günlere yelken açabilecektir. Bunun için milletimizin birlik ve dirliği, istikâmeti için önemli adımlar atılmalı; maşa, kukla ve hain üreten bataklıklar kurutulmalıdır. Bu da en mühim olarak eğitimden geçmektedir. Bu milletin varlığı iki şeye bağlıdır. Millilik ve doğru İslâmiyet. Yani Müslüman milletimize İslâmiyet’in doğru öğretilmesi. Zira bin seneden beri Müslüman milletimize ve devletimize Ehl-i Sünnet itikâdı denilen inanış sahiplerinden asla bir ihânet ve ayaklanma sadır olmamıştır. Doğru yoldan çıkınca artık millilik de bozulmakta, vatanını milletini bayrağını rahatça satabilmektedir. Son olay bunun en açık göstergesi olmuştur. Zira kökü dışarda mezhepsiz, radikal (Abduh, Afgani benzeri kişiler) ve ılımlı İslâm (F.G. ve avânesi) denilen bozguncu tipler her zaman kullanılmaya açık olmuşlardır. Bozuk itikat sahiplerini millete anlattığınız zaman hemen bir yaftalama kampanyası başlatmaktadırlar. “Bunlar da kimseyi beğenmezler!” Bu sözü söyleyen kimseler aslında kargadan başka kuş tanımayanlardır. Bunlar ya âlim tanımamaktadır! Ya kibrine yenik düşmüştür veya suçladığı insanları bilmemektedir. Oysa Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in izinden neredeyse kıl sapmadan ilerleyen, Efendimiz (s.a.v.)’in “Ümmetimin âlimleri ben-i İsrail’in peygamberleri gibidir” diyerek övdüğü mümtaz büyüklerin sayısı sayamayacağımız kadar çoktur. Bu âlimlerden hiç haberi olmayanların üç beş tane kökü dışarda Ehl-i Sünnet dışı ve bozguncu, kendinden başka kimseyi beğenmeyen, tasavvufu inkâr eden, yıkıcı kimseyi âlim diye bilmesi çok üzücüdür. Bu itibarla devletimiz, öncelikle milliliğe büyük önem vermeli, ikincisi de 1100 yıllık mensubu bulunduğumuz dinimizin, gençlerimize en iyi şekilde öğretilebilmesi için gereken adımları atmalıdır. (Prof. Ahmet Şimşirgil, Mızraklı Hakîkât)

15 Temmuz darbesi, kuklaları yok ettiği gibi yüz yıldır kukla oynatanları da açığa çıkardı. Bu itibarla devletimiz yeniden güçlü günlere yelken açabilecektir. Bunun için milletimizin birlik ve dirliği, istikâmeti için önemli adımlar atılmalı; maşa, kukla ve hain üreten bataklıklar kurutulmalıdır. Bu da en mühim olarak eğitimden geçmektedir. Bu milletin varlığı iki şeye bağlıdır. Millilik ve doğru İslâmiyet. Yani Müslüman milletimize İslâmiyet’in doğru öğretilmesi. Zira bin seneden beri Müslüman milletimize ve devletimize Ehl-i Sünnet itikâdı denilen inanış sahiplerinden asla bir ihânet ve ayaklanma sadır olmamıştır. Doğru yoldan çıkınca artık millilik de bozulmakta, vatanını milletini bayrağını rahatça satabilmektedir. Son olay bunun en açık göstergesi olmuştur. Zira kökü dışarda mezhepsiz, radikal (Abduh, Afgani benzeri kişiler) ve ılımlı İslâm (F.G. ve avânesi) denilen bozguncu tipler her zaman kullanılmaya açık olmuşlardır. Bozuk itikat sahiplerini millete anlattığınız zaman hemen bir yaftalama kampanyası başlatmaktadırlar. “Bunlar da kimseyi beğenmezler!” Bu sözü söyleyen kimseler aslında kargadan başka kuş tanımayanlardır. Bunlar ya âlim tanımamaktadır! Ya kibrine yenik düşmüştür veya suçladığı insanları bilmemektedir. Oysa Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in izinden neredeyse kıl sapmadan ilerleyen, Efendimiz (s.a.v.)’in “Ümmetimin âlimleri ben-i İsrail’in peygamberleri gibidir” diyerek övdüğü mümtaz büyüklerin sayısı sayamayacağımız kadar çoktur. Bu âlimlerden hiç haberi olmayanların üç beş tane kökü dışarda Ehl-i Sünnet dışı ve bozguncu, kendinden başka kimseyi beğenmeyen, tasavvufu inkâr eden, yıkıcı kimseyi âlim diye bilmesi çok üzücüdür. Bu itibarla devletimiz, öncelikle milliliğe büyük önem vermeli, ikincisi de 1100 yıllık mensubu bulunduğumuz dinimizin, gençlerimize en iyi şekilde öğretilebilmesi için gereken adımları atmalıdır. (Prof. Ahmet Şimşirgil, Mızraklı Hakîkât)

15 TEMMUZ’UN DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ - 15 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ

Ebrehe’nin oğlu, babası helâk olduktan sonra tekrar Beytullah’ı yıkmak için Mekke’ye geldi. Resûlullâh (s.a.v.) o zaman henüz çocuk yaştaydı ve ordunun gelip Mekke dışında konakladığını duyunca hemen dedesine gitti. Abdülmuttalib’e: “Dedem İsmail’in okunu da yayını da bana ver ve beni şu atın üstüne bindir” dedi. Abdülmuttalib aynen öyle yaptı ve Allâh Resûlü (s.a.v.) Ebrehe’nin oğluna doğru at sürmeye başladı. Ebrehe’nin oğlu uzaktan Nebiyy-i Ekrem (s.a.v.)’i görünce: “Ey çocuk ne istiyorsun?” dedi. Resûlullâh (s.a.v.): “Buradan çekip gitmenizi!” dedi ve konuşma sırasında yayını indirmek için mübârek elini omzuna atınca Ebrehe’nin oğlu karşısında Azrâil (a.s.)’ı gördü. Ölümle burun buruna gelince hemen: “Yâ çocuk inandığın o Allâh (c.c.) adına yayını indirme. Gideyim askerlerimle istişâre edeyim.” dedi. Kureyş’in azgın zamanlarından birinde bir yabancı Ebû Cehil’den alacağı borcu alamıyordu. “Benim borcumu kim tahsil eder?” deyince alay etmek için: “Şu tahsil eder.” diyerek Resûlullâh (s.a.v.)’e yönlendirdiler. Ebû Cehil, Resûlullâh (s.a.v.)’e en büyük düşmanlık eden kişi olduğu için Resûlullâh (s.a.v.)’in bu işi halletmesinin imkânsız olduğunu düşünüyorlardı. Resûlullâh (s.a.v.) o adamın önüne düştü ve Ebû Cehil’in evine götürdü. “Şunun borcunu ver” dedi. Ebû Cehil: “Derhal ya Muhammed” dedi ve hemen adama olan borcunu ödedi. Kâfirler Ebû Cehil’e: “Bizi rezil ettin.” dediler. Bunun üzerine Ebû Cehil: “Vallahi o Muhammed’in iki omuzunda iki tane aslan vardı. Eğer ters bir şey yapacak olsaydım beni hemen yutacaklardı. Korkumdan getirdim” dedi. (Ömer Muhammed Öztürk, Sohbetler-1, s.185-186)

Ebrehe’nin oğlu, babası helâk olduktan sonra tekrar Beytullah’ı yıkmak için Mekke’ye geldi. Resûlullâh (s.a.v.) o zaman henüz çocuk yaştaydı ve ordunun gelip Mekke dışında konakladığını duyunca hemen dedesine gitti. Abdülmuttalib’e: “Dedem İsmail’in okunu da yayını da bana ver ve beni şu atın üstüne bindir” dedi. Abdülmuttalib aynen öyle yaptı ve Allâh Resûlü (s.a.v.) Ebrehe’nin oğluna doğru at sürmeye başladı. Ebrehe’nin oğlu uzaktan Nebiyy-i Ekrem (s.a.v.)’i görünce: “Ey çocuk ne istiyorsun?” dedi. Resûlullâh (s.a.v.): “Buradan çekip gitmenizi!” dedi ve konuşma sırasında yayını indirmek için mübârek elini omzuna atınca Ebrehe’nin oğlu karşısında Azrâil (a.s.)’ı gördü. Ölümle burun buruna gelince hemen: “Yâ çocuk inandığın o Allâh (c.c.) adına yayını indirme. Gideyim askerlerimle istişâre edeyim.” dedi. Kureyş’in azgın zamanlarından birinde bir yabancı Ebû Cehil’den alacağı borcu alamıyordu. “Benim borcumu kim tahsil eder?” deyince alay etmek için: “Şu tahsil eder.” diyerek Resûlullâh (s.a.v.)’e yönlendirdiler. Ebû Cehil, Resûlullâh (s.a.v.)’e en büyük düşmanlık eden kişi olduğu için Resûlullâh (s.a.v.)’in bu işi halletmesinin imkânsız olduğunu düşünüyorlardı. Resûlullâh (s.a.v.) o adamın önüne düştü ve Ebû Cehil’in evine götürdü. “Şunun borcunu ver” dedi. Ebû Cehil: “Derhal ya Muhammed” dedi ve hemen adama olan borcunu ödedi. Kâfirler Ebû Cehil’e: “Bizi rezil ettin.” dediler. Bunun üzerine Ebû Cehil: “Vallahi o Muhammed’in iki omuzunda iki tane aslan vardı. Eğer ters bir şey yapacak olsaydım beni hemen yutacaklardı. Korkumdan getirdim” dedi. (Ömer Muhammed Öztürk, Sohbetler-1, s.185-186)

RESÛLULLÂH (S.A.V.), ALLÂH (C.C.)’DEN BAŞKASINDAN KORKMAZDI - 14 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Mezar kimin olursa olsun, ziyareti sünnettir. Çünkü mezarları ziyaret etmek, ahireti hatırlatır ve dünya nimetlerini unutturur. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz: “Ben mezarları ziyaâret etmenizi yasaklamıştım, artık ziyâret edin. Çünkü bu ziyâret ahireti hatırlatır” buyurmuşlardır. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz, İslâm’ın ilk dönemlerinde, müslümanların mezarları ziyaret etmelerini yasaklamıştı. Çünkü, daha yeni ve yüce dinin gayesini iyi bilmiyorlardı. Cahiliyye devrinin bazı kusurlarını işlemeleri mümkündü. Lakin İslâmi kaideler geniş bir şekilde açıklanınca ve her konuda dini hükümler nazil olduktan sonra, müslümanlar yararlı ve zararlı şeyleri öğrenip ve yüce din en güzel bir şekilde müminlerin kalplerine ve kafalarına yerleştikten sonra, Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz bu yasağı kaldırdı ve mezar ziyaretini sünnet olarak emir buyurdu. Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz’in de mezarları ziyaret etmeleri bunun sünnet olduğuna açık delildir. Bu delile dayanarak, Ehli Sünnet ulemâsı, çürümüş olsalar bile mezarların ziyareti erkeklere sünnettir demişlerdir. Çünkü ölünün ruhu devamlı olarak mezarıyla irtibatlıdır. Hz. Aişe (r.anhâ) buyururlar ki: “Resûlullâh (s.a.v) gecenin sonunda (Hz. Aişe (r.anhâ)’nın yanında gecelediği zamanlar) Medine’nin Baki kabristanına çıkar ve şöyle duâ ederlerdi: “Selâm sizlere, ey mü’min kullar yurdunun sakinleri, yarın gerçekleşecek diye söz verilen şey sizlere gelmiştir. Siz de, ölüm ile yeniden dirilme arasındaki müddette bekletiliyorsunuz. Bizler de inşaallah sizlere kavuşacağız. Ey Allâh’ım, Bâki’ûl Ferğad halkını mağfiret eyle” buyurdular. Resûlullâh (s.a.v) Efendimiz kabirlere çıktıkları zaman şu duâyı öğretirdi: “Esselâmü aleyküm dâre kavmin mü’minîn ve innâ inşâallâhü biküm lâhikûn, es’elüllâhe lî ve leküm’ül-âfiyete” “Ey müminler ve müslümanlar diyarının ahalisi, selâm sizlere olsun, bizler de muhakkâk sizlere katılacağız. Size ve bize Allâh (c.c.)’dan afiyet dilerim.” (Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Âkâidi, s.201)

Mezar kimin olursa olsun, ziyareti sünnettir. Çünkü mezarları ziyaret etmek, ahireti hatırlatır ve dünya nimetlerini unutturur. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz: “Ben mezarları ziyaâret etmenizi yasaklamıştım, artık ziyâret edin. Çünkü bu ziyâret ahireti hatırlatır” buyurmuşlardır. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz, İslâm’ın ilk dönemlerinde, müslümanların mezarları ziyaret etmelerini yasaklamıştı. Çünkü, daha yeni ve yüce dinin gayesini iyi bilmiyorlardı. Cahiliyye devrinin bazı kusurlarını işlemeleri mümkündü. Lakin İslâmi kaideler geniş bir şekilde açıklanınca ve her konuda dini hükümler nazil olduktan sonra, müslümanlar yararlı ve zararlı şeyleri öğrenip ve yüce din en güzel bir şekilde müminlerin kalplerine ve kafalarına yerleştikten sonra, Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz bu yasağı kaldırdı ve mezar ziyaretini sünnet olarak emir buyurdu. Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz’in de mezarları ziyaret etmeleri bunun sünnet olduğuna açık delildir. Bu delile dayanarak, Ehli Sünnet ulemâsı, çürümüş olsalar bile mezarların ziyareti erkeklere sünnettir demişlerdir. Çünkü ölünün ruhu devamlı olarak mezarıyla irtibatlıdır. Hz. Aişe (r.anhâ) buyururlar ki: “Resûlullâh (s.a.v) gecenin sonunda (Hz. Aişe (r.anhâ)’nın yanında gecelediği zamanlar) Medine’nin Baki kabristanına çıkar ve şöyle duâ ederlerdi: “Selâm sizlere, ey mü’min kullar yurdunun sakinleri, yarın gerçekleşecek diye söz verilen şey sizlere gelmiştir. Siz de, ölüm ile yeniden dirilme arasındaki müddette bekletiliyorsunuz. Bizler de inşaallah sizlere kavuşacağız. Ey Allâh’ım, Bâki’ûl Ferğad halkını mağfiret eyle” buyurdular. Resûlullâh (s.a.v) Efendimiz kabirlere çıktıkları zaman şu duâyı öğretirdi: “Esselâmü aleyküm dâre kavmin mü’minîn ve innâ inşâallâhü biküm lâhikûn, es’elüllâhe lî ve leküm’ül-âfiyete” “Ey müminler ve müslümanlar diyarının ahalisi, selâm sizlere olsun, bizler de muhakkâk sizlere katılacağız. Size ve bize Allâh (c.c.)’dan afiyet dilerim.” (Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Âkâidi, s.201)

MEZAR ZİYÂRETİ SÜNNETTİR - 13 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Enes b. Mâlik (r.a.) anlatıyor: “Alkâme adında, çok gayretli biri vardı. Hastalığa tutuldu, yatağa düştü. Hanımını Resûlullâh (s.a.v.)’a yolladı. “Kocam son nefesini vermek üzere.” Resûlullâh (s.a.v.) Bilâl, Ali, Selman ve Ammar (r.a.e.)’e: “Alkâme’ye gidin, bakın; durumu nasıldır?” diye emretti. Yanına varınca şöyle dediler: “Lâ İlâhe İllallâh” söyle”, Dili açılmadı. Öleceğine kânî olunca Bilâl (r.a.)’i durumu kendisine bildirsin diye Resûlullâh (s.a.v.)’e gönderdiler. Resûlullâh (s.a.v.)’e arzedince sordu: “Ana babası hayatta mı?” Babası ölmüş; yaşlı bir anası var, deyince, Bilâl (r.a.)’e şu emri verdi: “Anasına git. Benden selâm et. Gelebilirse gelsin. Gelemezse beklesin; ben onun yanına geleceğim.” Bilâl (r.a.) gidip haber verdi. Kadın bastonunu aldı; yürüyüp Resûlullâh (s.a.v.)’e geldi. Resûlullâh (s.a.v.) ona şöyle sordu: “Bana doğruyu söyleyeceksin. Yalan söylersen bana vahiy gelir. Alkâme’nin hâli nedir?” Kadın şöyle anlattı: “Hanımını bana tercih eder. İşlerde onun sözünü dinler.” Bunun üzerine Resûlullâh (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Anası ona darılmış. Bunun için “Lâ İlâhe İllallâh” şehadetine dili tutulmuştur.” Sonra şu emri verdi: “Odun hazırlayın. Gelip onu yakacağım.” Bunu duyan kadın şöyle dedi: “Oğlumumu, yakacaksınız. Kalbim buna nasıl dayanır? Bunun üzerine Resûlullâh (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Allâh (c.c.)’un azâbı daha zor ve devamlıdır. Eğer Allâh (c.c.)’un onu bağışlaması seni sevindirirse ondan razı ol. Nefsimi kudreti ile elinde tutana yemin olsun; ona dargın durduğun sürece namazı da sadakası da ona faydalı olmaz.” Bunun üzerine kadın şöyle dedi: Alkâme’den razı oldum. Resûlullâh (s.a.v.), Bilâl (r.a.)’e emretti: “Ya Bilal! Git bak. Alkâme “Lâ ilâhe İllallâh” diyebiliyor mu? Herhalde Alkâme’nin anası Resûlullâh (s.a.v.)’den utanıp kalbinde olanın dışında bir şey söylememiştir.” Bilâl (r.a.) gitti. Kapıya varınca Alkâme (r.a.)’in: “Lâ ilâhe İllallâh” dediğini duydu. Onun rızası alınınca da dili açıldı. O gün vefat etti. (Ebu’l-Leys Semerkandî, Tenbihu’l-Gafilîn, s.132-133)

Enes b. Mâlik (r.a.) anlatıyor: “Alkâme adında, çok gayretli biri vardı. Hastalığa tutuldu, yatağa düştü. Hanımını Resûlullâh (s.a.v.)’a yolladı. “Kocam son nefesini vermek üzere.” Resûlullâh (s.a.v.) Bilâl, Ali, Selman ve Ammar (r.a.e.)’e: “Alkâme’ye gidin, bakın; durumu nasıldır?” diye emretti. Yanına varınca şöyle dediler: “Lâ İlâhe İllallâh” söyle”, Dili açılmadı. Öleceğine kânî olunca Bilâl (r.a.)’i durumu kendisine bildirsin diye Resûlullâh (s.a.v.)’e gönderdiler. Resûlullâh (s.a.v.)’e arzedince sordu: “Ana babası hayatta mı?” Babası ölmüş; yaşlı bir anası var, deyince, Bilâl (r.a.)’e şu emri verdi: “Anasına git. Benden selâm et. Gelebilirse gelsin. Gelemezse beklesin; ben onun yanına geleceğim.” Bilâl (r.a.) gidip haber verdi. Kadın bastonunu aldı; yürüyüp Resûlullâh (s.a.v.)’e geldi. Resûlullâh (s.a.v.) ona şöyle sordu: “Bana doğruyu söyleyeceksin. Yalan söylersen bana vahiy gelir. Alkâme’nin hâli nedir?” Kadın şöyle anlattı: “Hanımını bana tercih eder. İşlerde onun sözünü dinler.” Bunun üzerine Resûlullâh (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Anası ona darılmış. Bunun için “Lâ İlâhe İllallâh” şehadetine dili tutulmuştur.” Sonra şu emri verdi: “Odun hazırlayın. Gelip onu yakacağım.” Bunu duyan kadın şöyle dedi: “Oğlumumu, yakacaksınız. Kalbim buna nasıl dayanır? Bunun üzerine Resûlullâh (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Allâh (c.c.)’un azâbı daha zor ve devamlıdır. Eğer Allâh (c.c.)’un onu bağışlaması seni sevindirirse ondan razı ol. Nefsimi kudreti ile elinde tutana yemin olsun; ona dargın durduğun sürece namazı da sadakası da ona faydalı olmaz.” Bunun üzerine kadın şöyle dedi: Alkâme’den razı oldum. Resûlullâh (s.a.v.), Bilâl (r.a.)’e emretti: “Ya Bilal! Git bak. Alkâme “Lâ ilâhe İllallâh” diyebiliyor mu? Herhalde Alkâme’nin anası Resûlullâh (s.a.v.)’den utanıp kalbinde olanın dışında bir şey söylememiştir.” Bilâl (r.a.) gitti. Kapıya varınca Alkâme (r.a.)’in: “Lâ ilâhe İllallâh” dediğini duydu. Onun rızası alınınca da dili açıldı. O gün vefat etti. (Ebu’l-Leys Semerkandî, Tenbihu’l-Gafilîn, s.132-133)

ANA BABA RIZÂSI ÎMÂNLA ÖLMEYE VESİLEDİR - 12 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Efendimiz (s.a.v.)’in bizlere vasiyetlerinden biri de, herhangi bir şahsa, Resûlullâh (s.a.v.)’ın belirlediği ölçüler dışında saygı göstermememiz hakkındadır. Halkı eğitirken hocalarına ne türlü saygı ve tazimde bulunacaklarını ve yapacakları tazimde gösterecekleri saygıyı rububiyyet (ilâhlık) derecesine vardırmadan davranmalarını öğretmeliyiz. Sonra, saygı ve tazimle karşılayacağımız bir kimsede, Efendimiz (s.a.v.)’in güzel ahlâk ve sıfatlarını gördüğümüz takdirde, o kimsenin bulunduğu makâm ve derecesine göre, saygı ve sevgi göstermemiz gerekmektedir. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in övdüğü sıfat ve davranışları üstünde taşıyan kimselere, lâyık oldukları saygı hakkını vermemiz icâb etmektedir. Bu sıfatları taşımayanlara ancak bir Müslüman sıfatı ile selâm verip geçmeliyiz. Bu gibi kimseler devlet erkânı dahi olsalar, yine böyle davranmak gerekir. Ancak devlet erkânına saygı Müslümanlara menfaat sağlıyorsa, o takdirde durum değişir. Bid’atçi ve fâsık bir kimseye fazlası ile saygı ve tazimde bulunmamız doğru değildir. Hattâ bu gibileri, “Ey efendim...” gibi kıymet sözleri ile karşılamak da doğru değildir. Çünkü bu sözler saygı ve bağlılığı ifade eden sözlerdir. Ancak dilimiz alıştığı için bu şekilde bir hitabda bulunursak, inşaallah Cenâb-ı Hâkk sorguya çekmez. Meselâ, bazı bilginlerin alışkanlık eseri olarak bir yahudiye aman efendim, güzel efendim diyerek hitab etmesi Allâh (c.c) katında bir sakınca teşkil etmez. Fakat bir münâfığa “efendim” diyerek hitâb edilmez. Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurur: “Bir münafığa ey efendim, diye seslenmeyiniz. Eğer münafık efendi (niz) olursa, Rabbinizi kızdırmış olursunuz.” (Ebû Davûd) “Bir kimse, münafık, bir kimseye, ey efendim, derse, Allâh (c.c)’ın gazabını üzerine çekmiş bulunur.” (Hakim) (İmâm Şaranî, Büyük Ahidler, s.984-985)

Efendimiz (s.a.v.)’in bizlere vasiyetlerinden biri de, herhangi bir şahsa, Resûlullâh (s.a.v.)’ın belirlediği ölçüler dışında saygı göstermememiz hakkındadır. Halkı eğitirken hocalarına ne türlü saygı ve tazimde bulunacaklarını ve yapacakları tazimde gösterecekleri saygıyı rububiyyet (ilâhlık) derecesine vardırmadan davranmalarını öğretmeliyiz. Sonra, saygı ve tazimle karşılayacağımız bir kimsede, Efendimiz (s.a.v.)’in güzel ahlâk ve sıfatlarını gördüğümüz takdirde, o kimsenin bulunduğu makâm ve derecesine göre, saygı ve sevgi göstermemiz gerekmektedir. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in övdüğü sıfat ve davranışları üstünde taşıyan kimselere, lâyık oldukları saygı hakkını vermemiz icâb etmektedir. Bu sıfatları taşımayanlara ancak bir Müslüman sıfatı ile selâm verip geçmeliyiz. Bu gibi kimseler devlet erkânı dahi olsalar, yine böyle davranmak gerekir. Ancak devlet erkânına saygı Müslümanlara menfaat sağlıyorsa, o takdirde durum değişir. Bid’atçi ve fâsık bir kimseye fazlası ile saygı ve tazimde bulunmamız doğru değildir. Hattâ bu gibileri, “Ey efendim...” gibi kıymet sözleri ile karşılamak da doğru değildir. Çünkü bu sözler saygı ve bağlılığı ifade eden sözlerdir. Ancak dilimiz alıştığı için bu şekilde bir hitabda bulunursak, inşaallah Cenâb-ı Hâkk sorguya çekmez. Meselâ, bazı bilginlerin alışkanlık eseri olarak bir yahudiye aman efendim, güzel efendim diyerek hitab etmesi Allâh (c.c) katında bir sakınca teşkil etmez. Fakat bir münâfığa “efendim” diyerek hitâb edilmez. Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurur: “Bir münafığa ey efendim, diye seslenmeyiniz. Eğer münafık efendi (niz) olursa, Rabbinizi kızdırmış olursunuz.” (Ebû Davûd) “Bir kimse, münafık, bir kimseye, ey efendim, derse, Allâh (c.c)’ın gazabını üzerine çekmiş bulunur.” (Hakim) (İmâm Şaranî, Büyük Ahidler, s.984-985)

SAYGIDA SINIR - 11 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “Ey Âdemoğulları! Biz, sizin için çirkin yerlerinizi örtecek bir elbise, bir de zînet elbisesi (mefharet kisvesi, yâhûd servet ve refâh) indirdik. Takvâ elbisesi (îmân, Allâh (c.c.) korkusu, tevazu, iffet, haya ve tâat) ise daha hayırlıdır. Bu elbiselerin indirilmesi Allâhü Teâlâ’nın fazl-u rahmetine delâlet eder, âyetlerindendir. Tâ ki (bu ni’metleri) tezekkür etsinler.” (A’râf s. 26) Câhiliyyet Araplarından bir kısmı, bilhassa Bedeviler, Beyt-i Şerif’i üryan olarak tavâf ederlerdi. “Allâh (c.c.)’a isyan ettiğimiz elbiselerimizle tavaf etmeyiz” derlerdi. Ekseriyâ erkekler gündüz, kadınlar gece tavâf ederlerdi. Kadınların gündüz tavâf ettikleri de olurdu. Bu âyet-i celîle, bu sebeble nâzil olmuştur. Başka bir âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “Ey Âdemoğulları! Her secde yerinde (her namaz kılacağınız ve tavaf edeceğiniz zaman) zînetlenin (giyinin) ve yeyin, için fakat israf etmeyin. Allâhü Teâlâ, israf edenleri sevmez.” (A’râf s. 31) Gerek namaz ve gerek tavâf için, her şeyden önce setr-i avret şarttır. Ve bir Müslümanın, Allâhü Teâlâ’nın divânına düzgün ve temiz bir kıyâfetle çıkması sünnettir. Fakat en hayırlısı, takvâ elbisesi ile süslenmektir. Cemâat ile namazda safların intizâmı, câmi ve mescide giriş, çıkış ve oturuşta edep, haya, vakâr ve sekînet de zînetlenme mefhûmuna dâhildir. Yine bu cümleden olmak üzere; câmi ve mescîdlerin şehrin en güzel yerlerinde inşâ ve tezyînine ve civârının en iyi tarzda tanzimine itinâ ve ihtimâm gösterilmesi gerekir. Fakat mescidlerin esâs zîneti, ibâdetle ma’mûr edilmeleri ve devâm eden cemâatin hâl ve tavırlarıdır. Fenâlar, en güzel yerleri kirletir, çirkinleştirir. İyiler de en fenâ yerleri bile temizler, güzelleştirirler. Bu itibârla asıl matlûb olan, insanların iyiliği ve güzelliği olduğu içindir ki “Her secde yerinde zînetlenin” buyrulmuştur. (Ayıntabî Mehmed Efendi, Tibyân Tefsiri, c.2, s.77-79)

Âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “Ey Âdemoğulları! Biz, sizin için çirkin yerlerinizi örtecek bir elbise, bir de zînet elbisesi (mefharet kisvesi, yâhûd servet ve refâh) indirdik. Takvâ elbisesi (îmân, Allâh (c.c.) korkusu, tevazu, iffet, haya ve tâat) ise daha hayırlıdır. Bu elbiselerin indirilmesi Allâhü Teâlâ’nın fazl-u rahmetine delâlet eder, âyetlerindendir. Tâ ki (bu ni’metleri) tezekkür etsinler.” (A’râf s. 26) Câhiliyyet Araplarından bir kısmı, bilhassa Bedeviler, Beyt-i Şerif’i üryan olarak tavâf ederlerdi. “Allâh (c.c.)’a isyan ettiğimiz elbiselerimizle tavaf etmeyiz” derlerdi. Ekseriyâ erkekler gündüz, kadınlar gece tavâf ederlerdi. Kadınların gündüz tavâf ettikleri de olurdu. Bu âyet-i celîle, bu sebeble nâzil olmuştur. Başka bir âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “Ey Âdemoğulları! Her secde yerinde (her namaz kılacağınız ve tavaf edeceğiniz zaman) zînetlenin (giyinin) ve yeyin, için fakat israf etmeyin. Allâhü Teâlâ, israf edenleri sevmez.” (A’râf s. 31) Gerek namaz ve gerek tavâf için, her şeyden önce setr-i avret şarttır. Ve bir Müslümanın, Allâhü Teâlâ’nın divânına düzgün ve temiz bir kıyâfetle çıkması sünnettir. Fakat en hayırlısı, takvâ elbisesi ile süslenmektir. Cemâat ile namazda safların intizâmı, câmi ve mescide giriş, çıkış ve oturuşta edep, haya, vakâr ve sekînet de zînetlenme mefhûmuna dâhildir. Yine bu cümleden olmak üzere; câmi ve mescîdlerin şehrin en güzel yerlerinde inşâ ve tezyînine ve civârının en iyi tarzda tanzimine itinâ ve ihtimâm gösterilmesi gerekir. Fakat mescidlerin esâs zîneti, ibâdetle ma’mûr edilmeleri ve devâm eden cemâatin hâl ve tavırlarıdır. Fenâlar, en güzel yerleri kirletir, çirkinleştirir. İyiler de en fenâ yerleri bile temizler, güzelleştirirler. Bu itibârla asıl matlûb olan, insanların iyiliği ve güzelliği olduğu içindir ki “Her secde yerinde zînetlenin” buyrulmuştur. (Ayıntabî Mehmed Efendi, Tibyân Tefsiri, c.2, s.77-79)

TAKVÂ ELBİSESİ - 10 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Akrabaya sıla etmek vâcibdir. Ömrün bereketli olmasına sebeptir. Çok büyük sevâbdır. Sıla demek, unutmayıp yakınlık göstermektir. Ziyaret ile hediye göndermekle, eliyle veya diliyle yardım etmekle olur. En aşağı derecesi selâm vermek veya selâm göndermek ile olur. Sıla için muayyen bir zaman yoktur. Müslümanlar ne kadar zamanda sıla etmeyi âdet etmişlerse öyle yapılır. Yakın sıla etmek, her halde vâcibdir. Fakat uzak akrabayı gün aşırı ziyâret etmeli yahut haftada bir yahut ayda bir kere ziyaret etmelidir. Dostluğu, ziyaret ve yardımı kesmemelidir. Çünkü haramdır. Büyük günâhdır. Allâhü Teâlâ sıla-ı rahmi kesen kimseden, rahmetini keser ve onu helâk eder. Hadîs-i şerîflerde geldi ki, bir kavmin içinde sıla-i rahmi terkeden bulunsa, üzerlerine rahmet inmez, duâları kabul olmaz. Anne ve babaya riâyet etmeli, yüksek sesle konuşmamalıdır. Bazı işlerine incinip öf! dememelidir. Âyet-i kerîmede, “Anne ve babaya öf! deme” buyuruldu. Bir başka âyet-i kerîmede, “Onlara acıyarak tevazu kanadını (yerlere kadar) indir ve: Ya Râb! Onlar beni çocukken nasıl terbiye ettilerse sen de kendilerini (öylece) esirge, de” buyuruldu. Kızgın bakmamalıdır. Bir kimse anasına ve babasına alçak gönüllü olarak ve şefkât ve merhâmetle baksa, Allâhü Teâlâ ona çok sevâblar ihsân eder ve ona rahmet nazarı ile bakar. Günâh olmayan emirlerini yapmalıdır. Zira, “Allâhü Teâlâ’nın indinde günâh olan şeylerde, insanlara itaat olunmaz” kâidesine göre günâh olan şeyde kimseye itaat caiz değildir. Bir kimsenin anası ve babası kâfir bile olsa, nafakalarını vermek ve hizmetlerini yapmak evlâdına vâcibdir. Küfür tarafına çekmezlerse, arada bir evlerine gitmek caizdir. Eğer küfür olan şeylerden birine davet etmesinden ve tedricen küfre çekmesinden korkulursa, evlerine ve yanlarına gitmesi caiz değildir. Bu vaziyet karşısında dostluğu kesmek vâcibdir. (Kadızâde Ahmet, Bîrgîvî Vasiyetnamesi Kadızâde Şerhi, s.227-228)

Akrabaya sıla etmek vâcibdir. Ömrün bereketli olmasına sebeptir. Çok büyük sevâbdır. Sıla demek, unutmayıp yakınlık göstermektir. Ziyaret ile hediye göndermekle, eliyle veya diliyle yardım etmekle olur. En aşağı derecesi selâm vermek veya selâm göndermek ile olur. Sıla için muayyen bir zaman yoktur. Müslümanlar ne kadar zamanda sıla etmeyi âdet etmişlerse öyle yapılır. Yakın sıla etmek, her halde vâcibdir. Fakat uzak akrabayı gün aşırı ziyâret etmeli yahut haftada bir yahut ayda bir kere ziyaret etmelidir. Dostluğu, ziyaret ve yardımı kesmemelidir. Çünkü haramdır. Büyük günâhdır. Allâhü Teâlâ sıla-ı rahmi kesen kimseden, rahmetini keser ve onu helâk eder. Hadîs-i şerîflerde geldi ki, bir kavmin içinde sıla-i rahmi terkeden bulunsa, üzerlerine rahmet inmez, duâları kabul olmaz. Anne ve babaya riâyet etmeli, yüksek sesle konuşmamalıdır. Bazı işlerine incinip öf! dememelidir. Âyet-i kerîmede, “Anne ve babaya öf! deme” buyuruldu. Bir başka âyet-i kerîmede, “Onlara acıyarak tevazu kanadını (yerlere kadar) indir ve: Ya Râb! Onlar beni çocukken nasıl terbiye ettilerse sen de kendilerini (öylece) esirge, de” buyuruldu. Kızgın bakmamalıdır. Bir kimse anasına ve babasına alçak gönüllü olarak ve şefkât ve merhâmetle baksa, Allâhü Teâlâ ona çok sevâblar ihsân eder ve ona rahmet nazarı ile bakar. Günâh olmayan emirlerini yapmalıdır. Zira, “Allâhü Teâlâ’nın indinde günâh olan şeylerde, insanlara itaat olunmaz” kâidesine göre günâh olan şeyde kimseye itaat caiz değildir. Bir kimsenin anası ve babası kâfir bile olsa, nafakalarını vermek ve hizmetlerini yapmak evlâdına vâcibdir. Küfür tarafına çekmezlerse, arada bir evlerine gitmek caizdir. Eğer küfür olan şeylerden birine davet etmesinden ve tedricen küfre çekmesinden korkulursa, evlerine ve yanlarına gitmesi caiz değildir. Bu vaziyet karşısında dostluğu kesmek vâcibdir. (Kadızâde Ahmet, Bîrgîvî Vasiyetnamesi Kadızâde Şerhi, s.227-228)

SILA-I RAHİM VÂCİPTİR - 09 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Ebû Hüreyre (r.a.)’den nakledilen haberde Resûlullâh (s.a.v.): “Bir kimse Arefe günü öğle ile ikindi arasında dört rek’at namaz kılsa, her rek’atinde bir kere Fâtihâ ve elli kere İhlâs sûrelerini okusa, Allâhü Teâlâ ona bin kere bin sevâb yazar. Kur’ân-ı Kerîm’den okuduğu her harf için cennette ona bir yüksek derece verilir. Her derece arası beş yüz yıllık yoldur. Ve her harf için ona yetmiş hûrî verilir. Herbirisi için yakuttan yetmiş bin sofra, her sofrada yeşil kuş etinden yiyecekler vardır. Etin soğukluğu kar, tadı bal ve kokusu misk gibidir. O eti ateş pişirmemiştir. Başladığı zaman bulduğu lezzet ve tatlılığı, yemeğin sonunda da bulur. Bıkmak olmaz. İsteyerek, severek yer. Sonra o kimseye kanatları yakuttan, gagası altından bir kuş gelir. Bin kanadı vardır. Benzerini, dinleyenlerin duymadıktan güzel bir ses ile Arefe günü ehline merhaba diyerek seslenir. Sonra o kuş, o kimsenin yanına düşüp kanatlarının her birinin altından yetmiş türlü yemek çıkarır. O yemeklerden yer. Sonra o kuş Allâhü Teâlâ’nın izni ile silkinip uçar gider. O kimse kabrine konulunca, Kur’ân-ı Kerîm’in her harfi ona öyle bir nur ile ışık saçar ki, o kimse o anda Beyt-i Şerîf’in etrafında tavâf edenleri görür. O, “Yâ Rabbi, kıyâmet kopsun, kıyâmet gelsin” diyerek bir an evvel kıyâmetin kopmasını ister” buyurdu. (Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî (k.s.), Gunyetu’t-Tâlibîn, s.335) ÂREFE GÜNÜ DUÂSI Hz. Peygamber (s.a.v.), Ârefe günü en ziyâde şöyle derlerdi: “Lâ-ilâhe illa’llâhü vahdehû lâ-şerîke leh, lehü’lmülkü velehu’lhamdü bi-yedihi’l-hayr ve hüve ‘alâ külli şey’in kadîr.” (Ömer Muhammed Öztürk, İbâdet Takvimi ve Duâlar, s.77)

Ebû Hüreyre (r.a.)’den nakledilen haberde Resûlullâh (s.a.v.): “Bir kimse Arefe günü öğle ile ikindi arasında dört rek’at namaz kılsa, her rek’atinde bir kere Fâtihâ ve elli kere İhlâs sûrelerini okusa, Allâhü Teâlâ ona bin kere bin sevâb yazar. Kur’ân-ı Kerîm’den okuduğu her harf için cennette ona bir yüksek derece verilir. Her derece arası beş yüz yıllık yoldur. Ve her harf için ona yetmiş hûrî verilir. Herbirisi için yakuttan yetmiş bin sofra, her sofrada yeşil kuş etinden yiyecekler vardır. Etin soğukluğu kar, tadı bal ve kokusu misk gibidir. O eti ateş pişirmemiştir. Başladığı zaman bulduğu lezzet ve tatlılığı, yemeğin sonunda da bulur. Bıkmak olmaz. İsteyerek, severek yer. Sonra o kimseye kanatları yakuttan, gagası altından bir kuş gelir. Bin kanadı vardır. Benzerini, dinleyenlerin duymadıktan güzel bir ses ile Arefe günü ehline merhaba diyerek seslenir. Sonra o kuş, o kimsenin yanına düşüp kanatlarının her birinin altından yetmiş türlü yemek çıkarır. O yemeklerden yer. Sonra o kuş Allâhü Teâlâ’nın izni ile silkinip uçar gider. O kimse kabrine konulunca, Kur’ân-ı Kerîm’in her harfi ona öyle bir nur ile ışık saçar ki, o kimse o anda Beyt-i Şerîf’in etrafında tavâf edenleri görür. O, “Yâ Rabbi, kıyâmet kopsun, kıyâmet gelsin” diyerek bir an evvel kıyâmetin kopmasını ister” buyurdu. (Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî (k.s.), Gunyetu’t-Tâlibîn, s.335) ÂREFE GÜNÜ DUÂSI Hz. Peygamber (s.a.v.), Ârefe günü en ziyâde şöyle derlerdi: “Lâ-ilâhe illa’llâhü vahdehû lâ-şerîke leh, lehü’lmülkü velehu’lhamdü bi-yedihi’l-hayr ve hüve ‘alâ külli şey’in kadîr.” (Ömer Muhammed Öztürk, İbâdet Takvimi ve Duâlar, s.77)

ÂREFE GÜNÜ YAPILACAKLAR - 08 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Kurbân Bayramı’nın ârefe gününün sabah namâzından itibâren bayramın dördüncü gününün ikindi namâzına kadar yirmi üç vakit farz namâzlardan sonra bir def‘a: “Allâhü ekber, Allâhü ekber, Lâilâhe illâ’llâhu va’llâhu ekber, Allâhü ekber ve li’llâhi’l hamd” diye tekbîr alınır ki, buna (teşrîk tekbîri) denir. Teşrîk tekbîrleri, âlimlerin birçoğuna göre vacîbdir. MÜ’MİNİN BAYRAMI Hz. Ebû Hüreyre (r.a.)’den rivâyet edilmiştir: Resûlullâh (s.a.v.) bir Cuma günü şöyle buyurdu; “Ey müslümanlar topluluğu! Allâhü Teâlâ, bu günü sizin için bayram yapmıştır. O halde bu gün gusledin ve misvâk kullanmaya özen gösterin.” (Taberânî) Bayram günlerinde erken kalkmak, yıkanmak, misvâk kullanmak, güzel kokulu şeyler sürünmek, giyinmesi mübâh elbiseleri herkesin haline göre en güzelini giymek,Hâkk Teâlâ’nın nimetlerine şükür için ferâh ve sevinç göstermek, rastgele din kardeşine karşı güler yüzlü bulunmak, mümkün mertebe fazla sadaka vermek güzel görülmüştür. Bayram günlerinde iyi ve güzel elbise giymek mübâhtır. Fakat böyle elbiselerle daima bezenip durmak uygun değildir. Bu bir gurur eseri olur ve çok kere muhtaç durumda olanların kinini çeker. Böbürlenmek ve büyüklenmek için elbise giymek ise mekruhtur. Bayram gecelerini ibâdetle ihyâ etmek ise müstehaptır. (Ömer Nasûhi Bilmen, Büyük İslâm İlmihâli, s.180-183) BİR MECELLE KAİDESİ ÖĞRENELİM Bir şeyin umurı bâtınada delili, ol şeyin makamına kaim olur. (Mecelle k. 68) Yani hakikatine ve arka planına vâkıf olması zor olan durumlarda görünüşteki (zahiri) delillere göre hareket edilir. Misal, bir kimsenin satın aldığı hayvan hasta çıkar da kişi onu tedaviye başlarsa, artık hayvanın bu kusurunu kabullenmiş sayılır. (www.mevlanatakvimi.com)

Kurbân Bayramı’nın ârefe gününün sabah namâzından itibâren bayramın dördüncü gününün ikindi namâzına kadar yirmi üç vakit farz namâzlardan sonra bir def‘a: “Allâhü ekber, Allâhü ekber, Lâilâhe illâ’llâhu va’llâhu ekber, Allâhü ekber ve li’llâhi’l hamd” diye tekbîr alınır ki, buna (teşrîk tekbîri) denir. Teşrîk tekbîrleri, âlimlerin birçoğuna göre vacîbdir. MÜ’MİNİN BAYRAMI Hz. Ebû Hüreyre (r.a.)’den rivâyet edilmiştir: Resûlullâh (s.a.v.) bir Cuma günü şöyle buyurdu; “Ey müslümanlar topluluğu! Allâhü Teâlâ, bu günü sizin için bayram yapmıştır. O halde bu gün gusledin ve misvâk kullanmaya özen gösterin.” (Taberânî) Bayram günlerinde erken kalkmak, yıkanmak, misvâk kullanmak, güzel kokulu şeyler sürünmek, giyinmesi mübâh elbiseleri herkesin haline göre en güzelini giymek,Hâkk Teâlâ’nın nimetlerine şükür için ferâh ve sevinç göstermek, rastgele din kardeşine karşı güler yüzlü bulunmak, mümkün mertebe fazla sadaka vermek güzel görülmüştür. Bayram günlerinde iyi ve güzel elbise giymek mübâhtır. Fakat böyle elbiselerle daima bezenip durmak uygun değildir. Bu bir gurur eseri olur ve çok kere muhtaç durumda olanların kinini çeker. Böbürlenmek ve büyüklenmek için elbise giymek ise mekruhtur. Bayram gecelerini ibâdetle ihyâ etmek ise müstehaptır. (Ömer Nasûhi Bilmen, Büyük İslâm İlmihâli, s.180-183) BİR MECELLE KAİDESİ ÖĞRENELİM Bir şeyin umurı bâtınada delili, ol şeyin makamına kaim olur. (Mecelle k. 68) Yani hakikatine ve arka planına vâkıf olması zor olan durumlarda görünüşteki (zahiri) delillere göre hareket edilir. Misal, bir kimsenin satın aldığı hayvan hasta çıkar da kişi onu tedaviye başlarsa, artık hayvanın bu kusurunu kabullenmiş sayılır. (<a href="http://www.mevlanatakvimi.com" rel="nofollow" target="_blank">www.mevlanatakvimi.com</a>)

TEŞRÎK TEKBÎRLERİ - 07 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ

Hz. Ebû Zer (r.a.) , Resûlullâh (s.a.v.)’in şöyle buyurduğunu naklediyor: “Ben sana Allâh (c. c.)’dan korkmanı tavsiye ediyorum, çünkü Allâh (c.c.) korkusu her işin başıdır. Kur’ân-ı Kerîm’i okumaya ve Allâh (c.c.)’u zikretmeye devam et. Bu, senin göklerde anılmana sebep ve yeryüzünde senin için bir nurdur. Çoğu zaman sükût et, iyilikten başka bir şey konuşma. Bu şeytânı uzaklaştırır, din işlerinde yardımcı olur. Çok gülmekten sakın, çünkü bununla kalp ölür, yüzün nuru gider. Cihâda devam et, çünkü benim ümmetimin ruhbanlığı budur. Yoksulları sev ve çoğunlukla onlarla otur. Kendinden aşağı olanlara bak, kendinden yukarıdakilere bakma, çünkü bundan Allâh (c.c.)’un sana verdiği nimetlere karşı nankörlük doğar. Akrabaların seninle ilişkileri kesseler bile, sen onlarla ilişkiyi devam ettirmeye gayret et. Başkasına acı gelse de hakkı söylemekten çekinme, Allâh (c.c.)’un emirlerini yerine getirmekte kimsenin kınamasına aldırma. Kendi ayıplarını araştırmak, başkalarının ayıplarını görmekten seni alıkoysun. Kendin müptela olduğun bir kusuru başkasında görünce ona kızma. Ey Ebû Zer, güzel tedbirden daha üstün akıllılık yoktur. Caiz olmayan işlerden sakınmak en üstün takvâdır. Güzel ahlâka eşit hiçbir şereflilik yoktur.” (Taberanî) Ben: “Ya Resûlullâh (s.a.v.), Hz. Musa (a.s.) sayfalarında ne vardı?” diye sordum, buyurdular ki, “Hepsi ibret dolu sözlerdi. Meselâ “Öleceğini bildiği halde herhangi bir şeye sevinen kişiye şaşıyorum (Meselâ kendisi hakkında idam cezası verildiğine ve yakında asılacağına inanan bir kimse hiçbir şeye sevinmez) Ölümün geleceğini bildiği halde gülebilen kişiye şaşıyorum. Dünyadaki olayları, bozulmaları ve değişmeleri devamlı gördüğü halde dünyaya bel bağlayan insana şaşıyorum. Kadere inandığı halde üzüntü ve sıkıntı çeken insana şaşıyorum, yakında hesaba çekileceğine inandığı halde iyi ameller işlemeyene şaşıyorum.” (Zekeriya Kandehlevi, Fezail-i A’mal)

Hz. Ebû Zer (r.a.) , Resûlullâh (s.a.v.)’in şöyle buyurduğunu naklediyor: “Ben sana Allâh (c. c.)’dan korkmanı tavsiye ediyorum, çünkü Allâh (c.c.) korkusu her işin başıdır. Kur’ân-ı Kerîm’i okumaya ve Allâh (c.c.)’u zikretmeye devam et. Bu, senin göklerde anılmana sebep ve yeryüzünde senin için bir nurdur. Çoğu zaman sükût et, iyilikten başka bir şey konuşma. Bu şeytânı uzaklaştırır, din işlerinde yardımcı olur. Çok gülmekten sakın, çünkü bununla kalp ölür, yüzün nuru gider. Cihâda devam et, çünkü benim ümmetimin ruhbanlığı budur. Yoksulları sev ve çoğunlukla onlarla otur. Kendinden aşağı olanlara bak, kendinden yukarıdakilere bakma, çünkü bundan Allâh (c.c.)’un sana verdiği nimetlere karşı nankörlük doğar. Akrabaların seninle ilişkileri kesseler bile, sen onlarla ilişkiyi devam ettirmeye gayret et. Başkasına acı gelse de hakkı söylemekten çekinme, Allâh (c.c.)’un emirlerini yerine getirmekte kimsenin kınamasına aldırma. Kendi ayıplarını araştırmak, başkalarının ayıplarını görmekten seni alıkoysun. Kendin müptela olduğun bir kusuru başkasında görünce ona kızma. Ey Ebû Zer, güzel tedbirden daha üstün akıllılık yoktur. Caiz olmayan işlerden sakınmak en üstün takvâdır. Güzel ahlâka eşit hiçbir şereflilik yoktur.” (Taberanî) Ben: “Ya Resûlullâh (s.a.v.), Hz. Musa (a.s.) sayfalarında ne vardı?” diye sordum, buyurdular ki, “Hepsi ibret dolu sözlerdi. Meselâ “Öleceğini bildiği halde herhangi bir şeye sevinen kişiye şaşıyorum (Meselâ kendisi hakkında idam cezası verildiğine ve yakında asılacağına inanan bir kimse hiçbir şeye sevinmez) Ölümün geleceğini bildiği halde gülebilen kişiye şaşıyorum. Dünyadaki olayları, bozulmaları ve değişmeleri devamlı gördüğü halde dünyaya bel bağlayan insana şaşıyorum. Kadere inandığı halde üzüntü ve sıkıntı çeken insana şaşıyorum, yakında hesaba çekileceğine inandığı halde iyi ameller işlemeyene şaşıyorum.” (Zekeriya Kandehlevi, Fezail-i A’mal)

NEBÎ (S.A.V.)’DEN TAVSİYELER - 06 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Mevlana Takvimi günlük takvim yazıları

Tabip Ali b. Cehm (r.âleyh) demiştir ki: “Abbasî Halifelerinden el-Mütevekkil Alallâh, beni yanına çağırarak: “Gözümü tedavi etmek için çok gayret gösterdin, buna rağmen ancak gözün iltihâbını artırdın! Alimlere sor, bu konuda Peygamber (s.a.v.)’den bir hadis biliyorlar mı?” dedi. Ben de Ahmed b. Hanbel (r.a.)’in yanına vardım ve sordum. Şöyle dedi: Ebû Hüreyre (r.a.)’den rivayetle Peygamberimiz (s.a.v.): “Mantar, ekip dikmeden kendiliğinden biten bir bitkidir, suyu ise göz hastalığına karşı şifâdır” buyurmuştur. Halife el-Mütevekkil’e döndüm ve haber verdim. Bunun üzerine bana “Yuhannâ b Mâsûye’yi bana çağır!” dedi. Mütevekkil ona: “Mantarın suyu nasıl çıkarılır?” dedi. Yuhannâ: “Ben çıkarırım” dedi. Ve bir mantar aldı, kabuğunu soydu, hafifçe haşladı sonra ikiye böldü ve suyunu mil ile çıkardı ve bununla Mütevekkil’in gözüne sürme gibi çekti, ikinci çekişinde gözü iyileşti. Durum Yuhannâ’nın tuhafına gitti de: “İnanıyorum ki sizin sahibiniz (Peygamberiniz) gerçekten hekim bir kimseymiş” dedi. (Süyûtî, Tıbbü’n-Nebevi, s.336) BASUR (HEMOROİD) Kalın bağırsağın alt kısmındaki kan damarlarının genişleyip şişmesidir. Makat’ın içinde ve dışında meme yapabilir. Korunma: Peygamberimiz (s.a.v.): “Sizlere su ile temizlenmenizi (taharetlenmenizi) tavsiye ederim. Zira makadın iyi temizlenmesi basur hastalığından koruyucudur” buyurmuştur. (İ.Sünni vr. 396) Tedavi: Peygamberimiz (s.a.v.): “Sizlere zeytinyağını tavsiye ederim. Hem yeyiniz hem de onunla yağlanınız. Zira zeytinyağı basur hastalığı için şifadır” buyurmuştur. (Bağdadî) İbn-i Abbas (r.a.) demiştir ki: “Ben, benzi sararmış olarak Peygamber (s.a.v.)’in yanına varmıştım. “Ey ibn-i Abbas, bu ne haldir?” diye sordu. Ben de: “Basur hastalığı var” dedim. “Küçük yaşta olmana rağmen öyle mi? Gebre otunun çiçek tomurcuğunu alıp iyice döversin, sonra sulandırıp içersin!” buyurdu. Bende aynen yaptım ve iyileştim.” (E.Nuaym vr. 8106)

Tabip Ali b. Cehm (r.âleyh) demiştir ki: “Abbasî Halifelerinden el-Mütevekkil Alallâh, beni yanına çağırarak: “Gözümü tedavi etmek için çok gayret gösterdin, buna rağmen ancak gözün iltihâbını artırdın! Alimlere sor, bu konuda Peygamber (s.a.v.)’den bir hadis biliyorlar mı?” dedi. Ben de Ahmed b. Hanbel (r.a.)’in yanına vardım ve sordum. Şöyle dedi: Ebû Hüreyre (r.a.)’den rivayetle Peygamberimiz (s.a.v.): “Mantar, ekip dikmeden kendiliğinden biten bir bitkidir, suyu ise göz hastalığına karşı şifâdır” buyurmuştur. Halife el-Mütevekkil’e döndüm ve haber verdim. Bunun üzerine bana “Yuhannâ b Mâsûye’yi bana çağır!” dedi. Mütevekkil ona: “Mantarın suyu nasıl çıkarılır?” dedi. Yuhannâ: “Ben çıkarırım” dedi. Ve bir mantar aldı, kabuğunu soydu, hafifçe haşladı sonra ikiye böldü ve suyunu mil ile çıkardı ve bununla Mütevekkil’in gözüne sürme gibi çekti, ikinci çekişinde gözü iyileşti. Durum Yuhannâ’nın tuhafına gitti de: “İnanıyorum ki sizin sahibiniz (Peygamberiniz) gerçekten hekim bir kimseymiş” dedi. (Süyûtî, Tıbbü’n-Nebevi, s.336) BASUR (HEMOROİD) Kalın bağırsağın alt kısmındaki kan damarlarının genişleyip şişmesidir. Makat’ın içinde ve dışında meme yapabilir. Korunma: Peygamberimiz (s.a.v.): “Sizlere su ile temizlenmenizi (taharetlenmenizi) tavsiye ederim. Zira makadın iyi temizlenmesi basur hastalığından koruyucudur” buyurmuştur. (İ.Sünni vr. 396) Tedavi: Peygamberimiz (s.a.v.): “Sizlere zeytinyağını tavsiye ederim. Hem yeyiniz hem de onunla yağlanınız. Zira zeytinyağı basur hastalığı için şifadır” buyurmuştur. (Bağdadî) İbn-i Abbas (r.a.) demiştir ki: “Ben, benzi sararmış olarak Peygamber (s.a.v.)’in yanına varmıştım. “Ey ibn-i Abbas, bu ne haldir?” diye sordu. Ben de: “Basur hastalığı var” dedim. “Küçük yaşta olmana rağmen öyle mi? Gebre otunun çiçek tomurcuğunu alıp iyice döversin, sonra sulandırıp içersin!” buyurdu. Bende aynen yaptım ve iyileştim.” (E.Nuaym vr. 8106)

TIBBI NEBEVÎ İLE GELEN ŞİFÂ - 05 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ

İkrime (r.a.) vasıtasıyla Abdullah b. Abbâs (r.a.)’den rivâyet edildiğine göre Resûlullâh (s.a.v), Abbâs b. Abdulmuttalib (r.a.)’e şöyle buyurmuşlardır: “Ey Abbâs, ey amcam! Sana bir iyilikte bulunup sana faydalı şeyler söyleyeyim mi? Sana iyilikte bulunup da işlediğin günâhının ilkini de sonuncusunu da, eskisini de yenisini de, bilerek yapılanı da yanılarak yapılanı da, küçüğünü de büyüğünü de, gizlisini de açığını da içine alacak şekilde, onunun da bağışlanmasına vesile olacak bir fiili haber vereyim mi? Bunların bağışlanmasına vesile olan fiil tesbih namazıdır. Onu dört rek’at olarak kılarsın. Her rek’atında Fâtihâ ile bir sûre okursun. Ancak kıraatten önce on beş kere “Sübhânallâhi ve’l-hamdü lillâhi velâ ilahe illallâhü vallâhü ekber” dersin, kıraatten sonra da, on kere aynı tesbihi okuyup, rükûya varırsın. Bunu on kere de rükûda söylersin. Sonra rükûdan başını kaldırıp bunları on kere daha söylersin. Sonra secdeye gidersin on kere de secdede söylersin. Secdeden başını kaldırıp on kere, ikinci secdeye varıp on kere daha bunları tekrar edersin. Bunların bir rek’attaki toplamı yetmiş beştir. Dört rek’atta ise üçyüz tesbih etmiş olursun. Bu namazı günde bir kere kılabilirsen kıl. Bu mümkün olmaz ise her Cuma günü bir kere kıl. Bu mümkün olmaz ise ayda bir kere kıl. Bunu yapamazsan senede bir defa kıl. Bu da mümkün olmazsa hiç değilse ömründe bir kere kıl.” (Rükû ve secde tesbîhleri önce okunur, sonra diğer tesbîhler okunur.) (Eşref Alî Tehânevî, Hadîslerle Hanefî Fıkhı, c.5, s.55) Tesbih namazı kerahet vakitlerinin dışında her zaman kılınabilir. Tesbih namazında sonsuz sevâb vardır. (İbn-i Âbidin, Reddü’l Muhtar Ale’d-dürri’l Muhtar, c.3, s.55)

İkrime (r.a.) vasıtasıyla Abdullah b. Abbâs (r.a.)’den rivâyet edildiğine göre Resûlullâh (s.a.v), Abbâs b. Abdulmuttalib (r.a.)’e şöyle buyurmuşlardır: “Ey Abbâs, ey amcam! Sana bir iyilikte bulunup sana faydalı şeyler söyleyeyim mi? Sana iyilikte bulunup da işlediğin günâhının ilkini de sonuncusunu da, eskisini de yenisini de, bilerek yapılanı da yanılarak yapılanı da, küçüğünü de büyüğünü de, gizlisini de açığını da içine alacak şekilde, onunun da bağışlanmasına vesile olacak bir fiili haber vereyim mi? Bunların bağışlanmasına vesile olan fiil tesbih namazıdır. Onu dört rek’at olarak kılarsın. Her rek’atında Fâtihâ ile bir sûre okursun. Ancak kıraatten önce on beş kere “Sübhânallâhi ve’l-hamdü lillâhi velâ ilahe illallâhü vallâhü ekber” dersin, kıraatten sonra da, on kere aynı tesbihi okuyup, rükûya varırsın. Bunu on kere de rükûda söylersin. Sonra rükûdan başını kaldırıp bunları on kere daha söylersin. Sonra secdeye gidersin on kere de secdede söylersin. Secdeden başını kaldırıp on kere, ikinci secdeye varıp on kere daha bunları tekrar edersin. Bunların bir rek’attaki toplamı yetmiş beştir. Dört rek’atta ise üçyüz tesbih etmiş olursun. Bu namazı günde bir kere kılabilirsen kıl. Bu mümkün olmaz ise her Cuma günü bir kere kıl. Bu mümkün olmaz ise ayda bir kere kıl. Bunu yapamazsan senede bir defa kıl. Bu da mümkün olmazsa hiç değilse ömründe bir kere kıl.” (Rükû ve secde tesbîhleri önce okunur, sonra diğer tesbîhler okunur.) (Eşref Alî Tehânevî, Hadîslerle Hanefî Fıkhı, c.5, s.55) Tesbih namazı kerahet vakitlerinin dışında her zaman kılınabilir. Tesbih namazında sonsuz sevâb vardır. (İbn-i Âbidin, Reddü’l Muhtar Ale’d-dürri’l Muhtar, c.3, s.55)

TESBİH NAMAZI - 04 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ

Bir hadîs-i şerîfte: “Allâhü Teâlâ katında en büyük gün kurban bayramı günleridir” buyuruldu. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz, kızı Fâtıma (r.anhâ)’ya: “Ey Fâtıma! Kurban kes. Kesilirken yanında bulun ve onu gör. Çünkü o kurbanın kanından yere damlayan ilk damla ile senin bütün günâhların afv ve mağfiret olunur” buyurdu. Yine bir hadîs-i şerîfte: “Dâvud (a.s.), “Yâ Rabbi, ben Muhammed (s.a.v.)’in ümmetinden, kurban bayramında kurban eden kimsenin sevâbı nedir?” diye münâcât eylediğinde, Allâhü Teâlâ: “O kimseye, kesilen kurbanın her kılı için on sevâb verilir, ondan on günâh silinir. Cennette derecesi on kat yükselir” buyurdu. Sonra yine Dâvud (a.s.), “kurbanın karnını yardığı zaman, sevâbı nedir?” dediğinde, Allâhü Teâlâ, “onu, açlık ve susuzluktan ve kıyâmet gününün şiddet ve korkularından emin ve selâmette olduğu halde, mezarından kaldırır. Ey Dâvud! O kurbanın her parça eti karşılığında, Cennet’te deve kadar büyük kuş, ayağı karşılığında bir Cennet burakı vardır. Bedenindeki her tüyüne karşılık Cennet’te bir köşk, başında her teli karşılığında hûr-i ayndan bir câriye vardır. Ey Dâvud! Sen bilmez misin ki, kurban binekdir. Kurban günâhları mahvedicidir. Belâları gidericidir. Ey Dâvud Sen ümmetine kurban ile emret. Zîra kurban, İbrahim (a.s.)’ın oğluna kesilme bedeli olduğu gibi, mü’minin Cehennem ateşinden kurtulması için de fedâ ve bedeldir” buyurdu. Bir hadîs-i şerîfte: “Kurbanınızı güzel ediniz. Zîra sizin kurbanlarınız, Sırat üzerinde bineklerinizdir” buyuruldu. Hz. Alî (r.a.) bir gün Meryem sûresi seksen beşinci âyetini okuyup sonra: “Âyet-i kerîmedeki müttakîler, kıyâmet günü seçilmiş atlar üzerine binerler. O güzel atları kurbanlarıdır. Müttakîler öyle binekler üzerinde getirilir ki, kimse onlar gibisini görmemiştir. Üzerlerinde altından eyerler vardır. Yuları zeberceddendir. Müttakîler kafilesi bu bineklerle Cennete girerler. Hattâ Cennetin kapısını çalarlar” buyurdu. (Hz. Seyyid Abdulkâdir Geylani, Gunyetü’t-Tâlibin, s.350)

Bir hadîs-i şerîfte: “Allâhü Teâlâ katında en büyük gün kurban bayramı günleridir” buyuruldu. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz, kızı Fâtıma (r.anhâ)’ya: “Ey Fâtıma! Kurban kes. Kesilirken yanında bulun ve onu gör. Çünkü o kurbanın kanından yere damlayan ilk damla ile senin bütün günâhların afv ve mağfiret olunur” buyurdu. Yine bir hadîs-i şerîfte: “Dâvud (a.s.), “Yâ Rabbi, ben Muhammed (s.a.v.)’in ümmetinden, kurban bayramında kurban eden kimsenin sevâbı nedir?” diye münâcât eylediğinde, Allâhü Teâlâ: “O kimseye, kesilen kurbanın her kılı için on sevâb verilir, ondan on günâh silinir. Cennette derecesi on kat yükselir” buyurdu. Sonra yine Dâvud (a.s.), “kurbanın karnını yardığı zaman, sevâbı nedir?” dediğinde, Allâhü Teâlâ, “onu, açlık ve susuzluktan ve kıyâmet gününün şiddet ve korkularından emin ve selâmette olduğu halde, mezarından kaldırır. Ey Dâvud! O kurbanın her parça eti karşılığında, Cennet’te deve kadar büyük kuş, ayağı karşılığında bir Cennet burakı vardır. Bedenindeki her tüyüne karşılık Cennet’te bir köşk, başında her teli karşılığında hûr-i ayndan bir câriye vardır. Ey Dâvud! Sen bilmez misin ki, kurban binekdir. Kurban günâhları mahvedicidir. Belâları gidericidir. Ey Dâvud Sen ümmetine kurban ile emret. Zîra kurban, İbrahim (a.s.)’ın oğluna kesilme bedeli olduğu gibi, mü’minin Cehennem ateşinden kurtulması için de fedâ ve bedeldir” buyurdu. Bir hadîs-i şerîfte: “Kurbanınızı güzel ediniz. Zîra sizin kurbanlarınız, Sırat üzerinde bineklerinizdir” buyuruldu. Hz. Alî (r.a.) bir gün Meryem sûresi seksen beşinci âyetini okuyup sonra: “Âyet-i kerîmedeki müttakîler, kıyâmet günü seçilmiş atlar üzerine binerler. O güzel atları kurbanlarıdır. Müttakîler öyle binekler üzerinde getirilir ki, kimse onlar gibisini görmemiştir. Üzerlerinde altından eyerler vardır. Yuları zeberceddendir. Müttakîler kafilesi bu bineklerle Cennete girerler. Hattâ Cennetin kapısını çalarlar” buyurdu. (Hz. Seyyid Abdulkâdir Geylani, Gunyetü’t-Tâlibin, s.350)

KURBÂN İBÂDETİNİN FAZÎLETİ - 03 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Şehâdet ederim ki, kabir azâbı haktır ve bu azâb kâfirler ile günâhkâr mü’minlerin bir kısmına mahsustur. Hakikât ehlinin ittifâkıyla sabittir ki Allâhü Teâlâ kabirde bir hayat yaratmaktadır ve bu hayat ile azâb ve elem hissedilir hale gelmektedir. Bu kabir hayatının bizlere görünür olmaması, görünür olmadığı için de inkârı gerekmez. Böylesi bir inkâr ancak Allâhü Teâlâ’nın kudretinin anlamını hakkıyla idrâk edememekten kaynaklanır. Yeşil, canlı ağaçta ateşi gizleyen ve insanı en güzel surette bir nutfeden yaratan Râbbu’l-âlemin kabirde hayat yaratıp bunu gözlerden gizlemeye de kâdirdir. Bir kısım ehlullâh bu hayatı keşfen müşahede etmişlerdir, söz konusu müşahedelerden bazılarını işittiğimiz, rivayetler vasıtasıyla haberdâr olduğumuz oldu. Uykudaki rüyâ hâlinde nice insanlar türlü manevî azâb ve sancı ile sancılanırken, dışarda hemen o kimsenin yanı başındaki kişi bu hâlin hiçbir emâresini anlamaz. Doğruları haber veren Peygamber (s.a.v.), kabir hayatının varlığını da haber vermiştir. Dolayısıyla îmân etmek vâcibtir. İnkâr eden kişi bir rivayete göre kâfir, bir diğer rivayete göre ise mübtedî’dir. Keyfiyeti yani nasıllığı ile meşgul olmak abestir. Erkek olsun kadın olsun, kişi ölüp de kabre konulunca heybetli iki melek, Münker ve Nekir gelip suâl ederler. Bazı rivayetlere göre çocuk yaşta ölenlere ve Peygamberler (a.s.e.)’e de gelip Râb’den, peygamberden, dinden ve kıbleden sual ederler. “Râbbin kimdir?, Peygamberin kimdir?, Dinin nedir?” diye suâl edilir. Mü’minler bu suâllere bir bir cevap verirler. “Râbbimiz Allâh’tır, peygamberimiz Muhammed (s.a.v.)’dir, dinimiz İslâm’dır” derler. Hâkk Teâlâ’nın takdiri üzere inkârcılar bu suâllere cevap veremez ve kabirde türlü azâblara uğrarlar. (Ali Sadri Konevi, Keşfü’l Esrar Fi Şerhi Risâle-i Birgivi, s.106)

Şehâdet ederim ki, kabir azâbı haktır ve bu azâb kâfirler ile günâhkâr mü’minlerin bir kısmına mahsustur. Hakikât ehlinin ittifâkıyla sabittir ki Allâhü Teâlâ kabirde bir hayat yaratmaktadır ve bu hayat ile azâb ve elem hissedilir hale gelmektedir. Bu kabir hayatının bizlere görünür olmaması, görünür olmadığı için de inkârı gerekmez. Böylesi bir inkâr ancak Allâhü Teâlâ’nın kudretinin anlamını hakkıyla idrâk edememekten kaynaklanır. Yeşil, canlı ağaçta ateşi gizleyen ve insanı en güzel surette bir nutfeden yaratan Râbbu’l-âlemin kabirde hayat yaratıp bunu gözlerden gizlemeye de kâdirdir. Bir kısım ehlullâh bu hayatı keşfen müşahede etmişlerdir, söz konusu müşahedelerden bazılarını işittiğimiz, rivayetler vasıtasıyla haberdâr olduğumuz oldu. Uykudaki rüyâ hâlinde nice insanlar türlü manevî azâb ve sancı ile sancılanırken, dışarda hemen o kimsenin yanı başındaki kişi bu hâlin hiçbir emâresini anlamaz. Doğruları haber veren Peygamber (s.a.v.), kabir hayatının varlığını da haber vermiştir. Dolayısıyla îmân etmek vâcibtir. İnkâr eden kişi bir rivayete göre kâfir, bir diğer rivayete göre ise mübtedî’dir. Keyfiyeti yani nasıllığı ile meşgul olmak abestir. Erkek olsun kadın olsun, kişi ölüp de kabre konulunca heybetli iki melek, Münker ve Nekir gelip suâl ederler. Bazı rivayetlere göre çocuk yaşta ölenlere ve Peygamberler (a.s.e.)’e de gelip Râb’den, peygamberden, dinden ve kıbleden sual ederler. “Râbbin kimdir?, Peygamberin kimdir?, Dinin nedir?” diye suâl edilir. Mü’minler bu suâllere bir bir cevap verirler. “Râbbimiz Allâh’tır, peygamberimiz Muhammed (s.a.v.)’dir, dinimiz İslâm’dır” derler. Hâkk Teâlâ’nın takdiri üzere inkârcılar bu suâllere cevap veremez ve kabirde türlü azâblara uğrarlar. (Ali Sadri Konevi, Keşfü’l Esrar Fi Şerhi Risâle-i Birgivi, s.106)

KABİR AZÂBI HAKTIR - 02 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ

Tevrat ve İncil’in tahrif edildiği ve bugün Tevrat ve İncil adıyla elde bulunan kitapların, Hz. Mûsa (a.s.) ve Hz. Îsâ (a.s.)’a indirilen kitaplar olmadığı herkesin mâlumudur. Bu söylediğimizin en açık delîli; bugün eldeki Tevrat’ta Hz. Mûsa (a.s.)’nın vefâtı, nereye gömüldüğü gibi hususların yer alıyor olmasıdır. Mûsa (a.s.)’a inen Tevrat’ta, Mûsa (a.s.)’ın vefâtının anlatılması ne kadar gariptir! (Tevrat, Tesniye, 34 vd.) Ayrıca bugün elde bulunan iki ayrı Tevrat nüshası (“Yahûdî Tevratı” ve “Samiri Tevratı”) arasında 6 bin civarında farklılık bulunduğu gerçeği de bu söylediğimizi doğrulayan bir başka husustur. Bu tahrif edilmiş kitaplara sokulmuş bazı sözler şunlardır: “Artık sana Yâ’kûb değil; İsrâîl (Yahûdîlerce: Tanrı ile güreşen) denecek. Çünkü sen, Allâh ile ve insanlarla uğraşıp yendin!” der. (Tekvîn, 22-32) Tevrât’taki güreş hâdisesinin ardından: “Mûsâ: “Tanrı’yı yüz yüze gördüm ve canım sağ kaldı” dedi.” (Tekvîn, 30) ibâresi, te’vîlin mümkün olmayacağını ifâde eder. Günümüzde Hıristiyan dünyası tarafından resmen kabul edilen dört İncil nüshâsı arasındaki farklılıklar bir yana, 325 yılında İznik’te konsil toplanana kadar Hıristiyanların elinde 360 farklı İncil nüshâsının mevcut olması, İncil adıyla elde bulunan kitapların Hz. İsâ (a.s.)’a indirilen İncil-i Şerîf ile ilgisinin bulunmadığını bâriz bir şekilde göstermektedir. Bu hususta Nebî (s.a.v.) şöyle buyurmuşlardır: “Ey Ömer! Allâh (c.c.)’a yemin ederim ki ben size apaçık bir kitap getirdim. Onlara (ehl-i kitaba) bir şey sormayın. Olur ki size hakkı söylerler de kendilerine güvenmediğiniz için yalanlarsınız veya size bâtıl bir söz söylerler ve siz de hâk olabilir düşüncesiyle tasdik edersiniz. Canımı elinde bulundurana yemin olsun ki, eğer Mûsa (a.s.) şu anda hayatta olsaydı, bana tâbi olmaktan başka bir şey yapması helâl olmazdı.” (İbn Ebî Şeybe, el-Mûsannef, c.5, s.312) (Hâkk Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, s.87)

Tevrat ve İncil’in tahrif edildiği ve bugün Tevrat ve İncil adıyla elde bulunan kitapların, Hz. Mûsa (a.s.) ve Hz. Îsâ (a.s.)’a indirilen kitaplar olmadığı herkesin mâlumudur. Bu söylediğimizin en açık delîli; bugün eldeki Tevrat’ta Hz. Mûsa (a.s.)’nın vefâtı, nereye gömüldüğü gibi hususların yer alıyor olmasıdır. Mûsa (a.s.)’a inen Tevrat’ta, Mûsa (a.s.)’ın vefâtının anlatılması ne kadar gariptir! (Tevrat, Tesniye, 34 vd.) Ayrıca bugün elde bulunan iki ayrı Tevrat nüshası (“Yahûdî Tevratı” ve “Samiri Tevratı”) arasında 6 bin civarında farklılık bulunduğu gerçeği de bu söylediğimizi doğrulayan bir başka husustur. Bu tahrif edilmiş kitaplara sokulmuş bazı sözler şunlardır: “Artık sana Yâ’kûb değil; İsrâîl (Yahûdîlerce: Tanrı ile güreşen) denecek. Çünkü sen, Allâh ile ve insanlarla uğraşıp yendin!” der. (Tekvîn, 22-32) Tevrât’taki güreş hâdisesinin ardından: “Mûsâ: “Tanrı’yı yüz yüze gördüm ve canım sağ kaldı” dedi.” (Tekvîn, 30) ibâresi, te’vîlin mümkün olmayacağını ifâde eder. Günümüzde Hıristiyan dünyası tarafından resmen kabul edilen dört İncil nüshâsı arasındaki farklılıklar bir yana, 325 yılında İznik’te konsil toplanana kadar Hıristiyanların elinde 360 farklı İncil nüshâsının mevcut olması, İncil adıyla elde bulunan kitapların Hz. İsâ (a.s.)’a indirilen İncil-i Şerîf ile ilgisinin bulunmadığını bâriz bir şekilde göstermektedir. Bu hususta Nebî (s.a.v.) şöyle buyurmuşlardır: “Ey Ömer! Allâh (c.c.)’a yemin ederim ki ben size apaçık bir kitap getirdim. Onlara (ehl-i kitaba) bir şey sormayın. Olur ki size hakkı söylerler de kendilerine güvenmediğiniz için yalanlarsınız veya size bâtıl bir söz söylerler ve siz de hâk olabilir düşüncesiyle tasdik edersiniz. Canımı elinde bulundurana yemin olsun ki, eğer Mûsa (a.s.) şu anda hayatta olsaydı, bana tâbi olmaktan başka bir şey yapması helâl olmazdı.” (İbn Ebî Şeybe, el-Mûsannef, c.5, s.312) (Hâkk Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, s.87)

GÜNÜMÜZDEKİ TEVRAT VE İNCİLİN HÜKMÜ - 01 TEMMUZ 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Mü’minlere sû-i zan etmekten, yani bir kimseyi mutlak kötü olan bir fiiline veya durumuna şâhid olmaksızın, küçük bir kötü fiili, durumu veya sözünden ötürü şüphe ve yetersiz bilgiyle hareket edip kötüye nispet etmekten sakınarak mümkün olduğu müddetçe iyiye yormalıdır. Fakat açıktan bir günâh ve kötülük işlerse bu durumda zann-ı galip oluşur. Böyle açıktan bir günâha şâhid olunduğu bir durumda ise o kimselere Allâh (c.c.) adına buğz etmek sû-i zan olmaz. Riyâdan da sakınmak gereklidir. Riyâ, ibâdet yoluyla dünya menfaati temenni etmektir. Bu öyle büyük bir günâhtır ki; bunun üstünde küfür ve i’tikâdî bid’at vardır. Kalbin bu gibi bâki kalan afetlerinin tümü yaramaz ve faydasızdır. Onun için onlara şirk-i asğar (gizli şirk) denilmiştir. Hasetten sakınmak gerekir. Haset, bir kimseye verilen nimetin zayi olmasını, elinden çıkmasını yahud bir kimsenin arzu ettiği nimete ulaşamamasını istemektir. Bir kimsenin dünya ve ahiret kazancı için kullandığı nimetleri gibi benim de nimetim olsa, ben de dünya ve ahiret faydası için kullansam diye temennide bulunmak, onun malının zevâlini arzulamak değildir. Buna haset değil gıpta denir. Gıpta harâm değildir hatta dini nimetlere gıpta etmek mendubdur. Yalnızca dünyevî nimetlere gıpta ise ayıplanmıştır. Kibirden sakınmak gerekir. Kibir, kendini bir başkasından herhangi bir konuda üstün görmek demektir. Harâmdır ve çirkin bir huydur. Hadîs-i Kudsî’de bildirildiği üzere Cenâb-ı Hâkk: “Kibriyâ ridâmdır, azamet izârımdır. Bir kimse kendisini bu sıfata sahip görse, onu cehenneme atarım” buyurmuştur. Kibir, Şeytan’ın sıfatıdır. Hz. Âdem (a.s.)’a secde emrolunduktan sonra geri durup “Ben Âdem’den daha hayırlıyım” demiştir. Bu sebeple kibirden kat’îyyetle kaçmak gerekir. Çünkü bu sıfat sebebiyle Allâh (c.c.) ona lânet etmiştir. (Ali Sadri Konevi, Keşfü’l Esrar Fi Şerhi Risale-i Birgivi, s.153)

Mü’minlere sû-i zan etmekten, yani bir kimseyi mutlak kötü olan bir fiiline veya durumuna şâhid olmaksızın, küçük bir kötü fiili, durumu veya sözünden ötürü şüphe ve yetersiz bilgiyle hareket edip kötüye nispet etmekten sakınarak mümkün olduğu müddetçe iyiye yormalıdır. Fakat açıktan bir günâh ve kötülük işlerse bu durumda zann-ı galip oluşur. Böyle açıktan bir günâha şâhid olunduğu bir durumda ise o kimselere Allâh (c.c.) adına buğz etmek sû-i zan olmaz. Riyâdan da sakınmak gereklidir. Riyâ, ibâdet yoluyla dünya menfaati temenni etmektir. Bu öyle büyük bir günâhtır ki; bunun üstünde küfür ve i’tikâdî bid’at vardır. Kalbin bu gibi bâki kalan afetlerinin tümü yaramaz ve faydasızdır. Onun için onlara şirk-i asğar (gizli şirk) denilmiştir. Hasetten sakınmak gerekir. Haset, bir kimseye verilen nimetin zayi olmasını, elinden çıkmasını yahud bir kimsenin arzu ettiği nimete ulaşamamasını istemektir. Bir kimsenin dünya ve ahiret kazancı için kullandığı nimetleri gibi benim de nimetim olsa, ben de dünya ve ahiret faydası için kullansam diye temennide bulunmak, onun malının zevâlini arzulamak değildir. Buna haset değil gıpta denir. Gıpta harâm değildir hatta dini nimetlere gıpta etmek mendubdur. Yalnızca dünyevî nimetlere gıpta ise ayıplanmıştır. Kibirden sakınmak gerekir. Kibir, kendini bir başkasından herhangi bir konuda üstün görmek demektir. Harâmdır ve çirkin bir huydur. Hadîs-i Kudsî’de bildirildiği üzere Cenâb-ı Hâkk: “Kibriyâ ridâmdır, azamet izârımdır. Bir kimse kendisini bu sıfata sahip görse, onu cehenneme atarım” buyurmuştur. Kibir, Şeytan’ın sıfatıdır. Hz. Âdem (a.s.)’a secde emrolunduktan sonra geri durup “Ben Âdem’den daha hayırlıyım” demiştir. Bu sebeple kibirden kat’îyyetle kaçmak gerekir. Çünkü bu sıfat sebebiyle Allâh (c.c.) ona lânet etmiştir. (Ali Sadri Konevi, Keşfü’l Esrar Fi Şerhi Risale-i Birgivi, s.153)

KAÇINMAMIZ GEREKEN KÖTÜ HUYLAR -1 - 25 HAZİRAN 2022 - MEVLANA TAKVİMİ

İbrâhim (a.s.)’ın babası Âzer: “Artık oğlumuzu şehire götürmekte bir tehlike yok, alınan bütün tedbirler kaldırıldı. Nemrûd’un da endişesi zail oldu. Hattâ O’nu Nemrûd’un mâiyetine bile verebiliriz.” dedi. Bir gün, Güneş battıktan sonra, üç kişi yola çıktılar. Yolda İbrâhim (a.s.) deve, at ve koyunları gördü. Ve sordu: “Bunlar nedir? Bunların elbette bir Hâlık’ı, bir Râbb’i var. Hâlık’sız mahlûk olmaz. Acaba beni yaradan kim?” Anası: “Benim!” dedi. “Ya senin rabbin?” “Baban!” “Peki, ya O’nunki?” “Nemrûd!” “Nemrûd’u yaradan?” Annesi sustu: “Böyle konuşma yavrum!” dedi. Âzer bir an düşünceli kaldı. Sonra karısına döndü: “Zannederim ki, kâhinlerin bahsettiği çocuk, bizim oğlumuz olacak.” dedi. “Bize, yeni bir dîn getirecek.” Ertesi gün, babası, İbrâhim (a.s.)’ı Nemrûd’a götürdü. Nemrûd azametle tahtına oturmuştu. Çok çirkin bir adamdı. Fakat etrafında; Bâbil’in en yakışıklı erkekleri ve güzel kızları pervâne gibi dönüyorlardı. İbrahim (a.s.), babasından sordu: “Bu tahtta oturan kim?” “Hepimizin Tanrısı!” “Peki, ya karşısında duranlar, etrafında dolaşanlar?” “O’nun yarattığı kulları!” İbrâhim (a.s.) tebessüm etti: “Baba! Bu ne biçim Hâlık’tır ki, bu kadar çirkinken böyle güzeller yaratmış!” dedi. İbrahim (a.s.), artık gençlik çağındaydı. Nemrûd tarafından katledilmek korkusu kalmamıştı. Âzer, put yapar ve bunları satılmak üzere, İbrâhim (a.s.)’la pazara gönderirdi. Fakat pazarda İbrâhim (a.s.): “Kimseye fayda ve zararı olmayan bu putları benden kim satın alır?” diye bağırır ve bu yüzden, bittabi bir satış yapamazdı. Akşam olunca da putları nehire götürür, başlarını suya sokar “Haydi su için!” diyerek kavmiyle istihzâ eder, onlara dalâletlerini bildirirdi. (Ayıntabî Mehmed Efendi, Tibyân Tefsiri, c.2, s.34-35)

İbrâhim (a.s.)’ın babası Âzer: “Artık oğlumuzu şehire götürmekte bir tehlike yok, alınan bütün tedbirler kaldırıldı. Nemrûd’un da endişesi zail oldu. Hattâ O’nu Nemrûd’un mâiyetine bile verebiliriz.” dedi. Bir gün, Güneş battıktan sonra, üç kişi yola çıktılar. Yolda İbrâhim (a.s.) deve, at ve koyunları gördü. Ve sordu: “Bunlar nedir? Bunların elbette bir Hâlık’ı, bir Râbb’i var. Hâlık’sız mahlûk olmaz. Acaba beni yaradan kim?” Anası: “Benim!” dedi. “Ya senin rabbin?” “Baban!” “Peki, ya O’nunki?” “Nemrûd!” “Nemrûd’u yaradan?” Annesi sustu: “Böyle konuşma yavrum!” dedi. Âzer bir an düşünceli kaldı. Sonra karısına döndü: “Zannederim ki, kâhinlerin bahsettiği çocuk, bizim oğlumuz olacak.” dedi. “Bize, yeni bir dîn getirecek.” Ertesi gün, babası, İbrâhim (a.s.)’ı Nemrûd’a götürdü. Nemrûd azametle tahtına oturmuştu. Çok çirkin bir adamdı. Fakat etrafında; Bâbil’in en yakışıklı erkekleri ve güzel kızları pervâne gibi dönüyorlardı. İbrahim (a.s.), babasından sordu: “Bu tahtta oturan kim?” “Hepimizin Tanrısı!” “Peki, ya karşısında duranlar, etrafında dolaşanlar?” “O’nun yarattığı kulları!” İbrâhim (a.s.) tebessüm etti: “Baba! Bu ne biçim Hâlık’tır ki, bu kadar çirkinken böyle güzeller yaratmış!” dedi. İbrahim (a.s.), artık gençlik çağındaydı. Nemrûd tarafından katledilmek korkusu kalmamıştı. Âzer, put yapar ve bunları satılmak üzere, İbrâhim (a.s.)’la pazara gönderirdi. Fakat pazarda İbrâhim (a.s.): “Kimseye fayda ve zararı olmayan bu putları benden kim satın alır?” diye bağırır ve bu yüzden, bittabi bir satış yapamazdı. Akşam olunca da putları nehire götürür, başlarını suya sokar “Haydi su için!” diyerek kavmiyle istihzâ eder, onlara dalâletlerini bildirirdi. (Ayıntabî Mehmed Efendi, Tibyân Tefsiri, c.2, s.34-35)

HZ. İBRAHİM (A.S.)-2 (GENÇLİĞİ) - 24 HAZİRAN 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “Şüphesiz ki ben, her dinden geçip, müslim ve muvahhid olarak, yüzümü, o gökleri ve yeri yaratan Allâhü Teâlâ’ya döndüm. Ben, müşriklerden değilim.” (En’âm s. 79) Müfessirler, bu âyet-i kerîme ile ilgili olmak üzere şu kıssayı naklederler: İbrahim (a.s.), Bâbil’de hükümdarlık eden Nemrûd bin Kenan zamanında doğmuştu. Hükümdarlar arasında ilk defa taç giyen ve teb’asını kendisine ibâdete da’vet eden Nemrûd’du. Nemrûd, bir gece rüyasında, ufukta parlak bir yıldızın doğduğunu ve Güneş’le Ay’ın ışığını giderdiğini gördü. Korkuyla uyandı. Yorumunu, kâhin ve müneccimlere sordu. “Bu yıl Bâbil’de bir çocuk doğacak, yeni bir dîn getirecek. Memleketini istilâ ve seni helâk edecek. Fakat henüz ana rahmine düşmüş değildir” dediler. Bunun üzerine Nemrûd, erkeklerle kadınların birbirlerinden ayrılmalarını emretti. Ve her on kişiye bir gözcü ta’yîn etti. Bir gün, Nemrûd’un yakınlarından Âzer, nasılsa karısıyla temas etmek fırsatını buldu. O da, yaşı ilerlemiş olmasına rağmen, İbrahim (a.s.)’a gebe kaldı. Kâhin ve müneccimler: “Bahsettiğiniz çocuk, bu gece ana rahmine düştü” diye Nemrûd’a haber verdiler. Nemrûd, hiddetlendi. Her hâmile kadına bir muhâfız tayin etti ve hangisi bir erkek çocuk dünyâya getirirse katletmelerini emretti. Fakat Azer’in karısının gebeliğinin, min tarafillâh, kimse farkında değildi. Nihâyet doğum vakti geldi. Çocuğunun katledilmesinden korkan kadın, şehirden uzaklaştı. Ve bir nehir kenarında çocuğunu, yâni İbrâhim (a.s.)’ı dünyâya getirdi. O’nu şehre getiremezdi. Ne yapsın? Sarıp sarmaladı. Yakınında bulunan bir mağaraya sakladı. Sonra evine döndü. Ve durumu kocasına anlattı. Gizlice “mağaraya gidip çocuğunu emzirmeye başladı. Çocuk, çok sıhhatli idi. Âzer de oğlu ile yakından ilgilenmekte idi. Karı koca çocuklarını yedi yıl ve bir rivayete göre de on üç yıl böylece gizlice ve ihtimâmla büyüttüler. (Ayıntabî Mehmed Efendi, Tibyân Tefsiri, c.2, s.33-34)

Âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “Şüphesiz ki ben, her dinden geçip, müslim ve muvahhid olarak, yüzümü, o gökleri ve yeri yaratan Allâhü Teâlâ’ya döndüm. Ben, müşriklerden değilim.” (En’âm s. 79) Müfessirler, bu âyet-i kerîme ile ilgili olmak üzere şu kıssayı naklederler: İbrahim (a.s.), Bâbil’de hükümdarlık eden Nemrûd bin Kenan zamanında doğmuştu. Hükümdarlar arasında ilk defa taç giyen ve teb’asını kendisine ibâdete da’vet eden Nemrûd’du. Nemrûd, bir gece rüyasında, ufukta parlak bir yıldızın doğduğunu ve Güneş’le Ay’ın ışığını giderdiğini gördü. Korkuyla uyandı. Yorumunu, kâhin ve müneccimlere sordu. “Bu yıl Bâbil’de bir çocuk doğacak, yeni bir dîn getirecek. Memleketini istilâ ve seni helâk edecek. Fakat henüz ana rahmine düşmüş değildir” dediler. Bunun üzerine Nemrûd, erkeklerle kadınların birbirlerinden ayrılmalarını emretti. Ve her on kişiye bir gözcü ta’yîn etti. Bir gün, Nemrûd’un yakınlarından Âzer, nasılsa karısıyla temas etmek fırsatını buldu. O da, yaşı ilerlemiş olmasına rağmen, İbrahim (a.s.)’a gebe kaldı. Kâhin ve müneccimler: “Bahsettiğiniz çocuk, bu gece ana rahmine düştü” diye Nemrûd’a haber verdiler. Nemrûd, hiddetlendi. Her hâmile kadına bir muhâfız tayin etti ve hangisi bir erkek çocuk dünyâya getirirse katletmelerini emretti. Fakat Azer’in karısının gebeliğinin, min tarafillâh, kimse farkında değildi. Nihâyet doğum vakti geldi. Çocuğunun katledilmesinden korkan kadın, şehirden uzaklaştı. Ve bir nehir kenarında çocuğunu, yâni İbrâhim (a.s.)’ı dünyâya getirdi. O’nu şehre getiremezdi. Ne yapsın? Sarıp sarmaladı. Yakınında bulunan bir mağaraya sakladı. Sonra evine döndü. Ve durumu kocasına anlattı. Gizlice “mağaraya gidip çocuğunu emzirmeye başladı. Çocuk, çok sıhhatli idi. Âzer de oğlu ile yakından ilgilenmekte idi. Karı koca çocuklarını yedi yıl ve bir rivayete göre de on üç yıl böylece gizlice ve ihtimâmla büyüttüler. (Ayıntabî Mehmed Efendi, Tibyân Tefsiri, c.2, s.33-34)

HZ. İBRAHİM (A.S.)-1 (DOĞUMU) - 23 HAZİRAN 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Müezzin ezân okurken ona cevap ver. Şöyle ki: Müezzin “Allâhü ekber Allâhü ekber” deyince sen de aynısını söyle. Ezânın devamında müezzinin diğer söylediklerini tekrarla. Fakat müezzin “Hayye ales salâh” ve “Hayye alel felâh” derken, sen “Lâ havle velâ kuvvete illâ billâhil aliyyil aziym” de. Müezzin “Essalatü hayrun minen nevm” yani “namaz uykudan hayırlıdır” deyince “Sadakte ve berirte. Ve ene alâ zâlike mineş şâhidîn” yani “doğru ve gerçek söyledin, ben senin bu söylediğinin doğruluğuna şahidim” de. Müezzin kamet ederken müezzinin söylediklerini tekrarla. Fakat “Kad kâmetis salâh” deyince şöyle söyle: ”Ekaamehallâhü ve edâmehâ mâ dâmetis semâvâtü vel ard.” yani “Allâhü Teâlâ, yerler ve gökler durdukça namazı devam ettirsin.” Kur’ân her ne kadar ezândan efdâl ise de, ezân vaktinde ezânı dinlemen, o anda Kur’ân dinlemenden efdâldir. Farz olsun nafile olsun, namaz kılarken ezân okunursa, namaz içinde müezzinin söylediklerini tekrarlama. Namaz bittikten sonra tekrarlayabilirsin. Tuvaletteyken de müezzinin söylediklerini tekrarlama. Tuvaletten çıktıktan sonra tekrarlayabilirsin. Cimâ esnasında ve Cuma hutbesini dinlerken de sus ve müezzinin okuduğu ezânı tekrarlama. Müezzin “Eşhedü enne Muhammeder Resûlullâh” dedikten sonra “Ve ene eşhedü enne Muhammeder Resûlullâh” demen sünnettir. Böyle dedikten sonra, arkasından “Radıytü billâhi Râbben ve bi Muhammedi’n sallallâhü aleyhi ve sellem Resûlen ve bil İslâmi dînen” de. Müezzinin “Hayye alel felah” dediğini duyduğunda, “Allâhümmec alna müflihıyne” yani “Allâh’ım, bizi kurtulanlardan eyle” demek de sünnettir. Sabah namazının sünnetini kılarken, ezân veya ikâmeti işitirsen, namazına devam et. Sünneti bitirdikten sonra, arzu edersen müezzinin okuduğunu yukarıda anlatıldığı gibi kendi başına tekrarla. NOT: Ezân bitince meşhur ezân duâsını (Allâhümme râbbe hazi...) okumak da sünnettir. (İmâm Gazâlî (r.âleyh), Nasıl İyi Bir Kul Olunur?, s.141-144)

Müezzin ezân okurken ona cevap ver. Şöyle ki: Müezzin “Allâhü ekber Allâhü ekber” deyince sen de aynısını söyle. Ezânın devamında müezzinin diğer söylediklerini tekrarla. Fakat müezzin “Hayye ales salâh” ve “Hayye alel felâh” derken, sen “Lâ havle velâ kuvvete illâ billâhil aliyyil aziym” de. Müezzin “Essalatü hayrun minen nevm” yani “namaz uykudan hayırlıdır” deyince “Sadakte ve berirte. Ve ene alâ zâlike mineş şâhidîn” yani “doğru ve gerçek söyledin, ben senin bu söylediğinin doğruluğuna şahidim” de. Müezzin kamet ederken müezzinin söylediklerini tekrarla. Fakat “Kad kâmetis salâh” deyince şöyle söyle: ”Ekaamehallâhü ve edâmehâ mâ dâmetis semâvâtü vel ard.” yani “Allâhü Teâlâ, yerler ve gökler durdukça namazı devam ettirsin.” Kur’ân her ne kadar ezândan efdâl ise de, ezân vaktinde ezânı dinlemen, o anda Kur’ân dinlemenden efdâldir. Farz olsun nafile olsun, namaz kılarken ezân okunursa, namaz içinde müezzinin söylediklerini tekrarlama. Namaz bittikten sonra tekrarlayabilirsin. Tuvaletteyken de müezzinin söylediklerini tekrarlama. Tuvaletten çıktıktan sonra tekrarlayabilirsin. Cimâ esnasında ve Cuma hutbesini dinlerken de sus ve müezzinin okuduğu ezânı tekrarlama. Müezzin “Eşhedü enne Muhammeder Resûlullâh” dedikten sonra “Ve ene eşhedü enne Muhammeder Resûlullâh” demen sünnettir. Böyle dedikten sonra, arkasından “Radıytü billâhi Râbben ve bi Muhammedi’n sallallâhü aleyhi ve sellem Resûlen ve bil İslâmi dînen” de. Müezzinin “Hayye alel felah” dediğini duyduğunda, “Allâhümmec alna müflihıyne” yani “Allâh’ım, bizi kurtulanlardan eyle” demek de sünnettir. Sabah namazının sünnetini kılarken, ezân veya ikâmeti işitirsen, namazına devam et. Sünneti bitirdikten sonra, arzu edersen müezzinin okuduğunu yukarıda anlatıldığı gibi kendi başına tekrarla. NOT: Ezân bitince meşhur ezân duâsını (Allâhümme râbbe hazi...) okumak da sünnettir. (İmâm Gazâlî (r.âleyh), Nasıl İyi Bir Kul Olunur?, s.141-144)

İMÂM GAZALİ (R.ÂLEYH)’DEN EZÂN DİNLEME ADÂBI - 22 HAZİRAN 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

1971 yılında İstanbul’da, MTTB Genel Başkanı Ömer Öztürk tarafindan kurulan vakfımız; milletimizin tereddütsüz güveni, yarım asırlık tecrübesiyle; eğitim, yurt, burs ve yayıncılık alanlarında hizmet vermektedir. Muhterem Ömer Öztürk’ün, bütün masraflarını karşılamaya devam ettiği Fatih Gençlik Vakfı’nda, üniversite öğrencilerine 1971 senesinden itibaren burs verilmeye başlanmıştır. O günden bu yana bursiyer sayısı artırılarak kesintisiz bir şekilde hâlen devam eden bu hizmetten şimdiye kadar binlerce üniversite öğrencisi yararlanmıştır. Vakfımızda öğrencilere verilen burs, yemek ve yurtlarımızda verilen barınma hizmetlerinin yanında milli şuurlu bir gençlik yetiştirmek gayesiyle çeşitli sosyal ve kültürel faaliyetler yapılmaktadır. Kur’ân-ı Kerîm başta olmak üzere, Ehl-i Sünnet itikâdı üzere ilmihâl bilgileri ve belli seviyede İslâmî ilimler, her yıl 8 aylık müfredat dahilinde öğrencilerimize sunulmaktadır. Herbiri alanında uzman hoca ve akademisyenler tarafından gerçekleştirilen haftalık konferanslar ve diğer etkinliklerle en değerli cevherlerimiz olan gençlerimiz, milli ve manevî değerlerle donatılarak yarınlara hazırlanmaktadır. Muhterem Ömer Öztürk’ün açtığı ve yaklaşık yarım asırdır devam ettirdiği çığırla öğrencilerimiz hemen her sene umreye, hatta hacca götürülerek genç yaşta unutulmaz bir tecrübe yaşamalarına ve hayatlarında yeni bir sayfa açmalarına vesile olunmuştur. Şimdiye kadar yüzlerce öğrencimiz bu güzellikten istifade etmiştir. Yine Fatih Gençlik Vakfı çatısı altında, Misvâk Neşriyat bünyesinde Ehl-i Sünnet akâidinin güçlenmesi ve Sünnet-i Seniyye’nin ihyâsına yönelik eserler neşredilmektedir. Özellikle İmâm-ı Âzam Ebû Hanîfe (r.a.)’in yolunun anlaşılmasına yönelik kapsamlı eserler basılmıştır. Hadislerle Hanefi Fıkhı isimli 22 ciltlik eser bunların başında gelmektedir. Fatih Gençlik Vakfı ilk günden bu yana sapmayan çizgisi; tutarlı, şeffaf, ifrat ve tefritten uzak hizmet anlayışıyla, her zaman hayra anahtar, şerre kilit olmuş bir misyonun adıdır. (www.fgv.org.tr; www.mttb.com.tr)

1971 yılında İstanbul’da, MTTB Genel Başkanı Ömer Öztürk tarafindan kurulan vakfımız; milletimizin tereddütsüz güveni, yarım asırlık tecrübesiyle; eğitim, yurt, burs ve yayıncılık alanlarında hizmet vermektedir. Muhterem Ömer Öztürk’ün, bütün masraflarını karşılamaya devam ettiği Fatih Gençlik Vakfı’nda, üniversite öğrencilerine 1971 senesinden itibaren burs verilmeye başlanmıştır. O günden bu yana bursiyer sayısı artırılarak kesintisiz bir şekilde hâlen devam eden bu hizmetten şimdiye kadar binlerce üniversite öğrencisi yararlanmıştır. Vakfımızda öğrencilere verilen burs, yemek ve yurtlarımızda verilen barınma hizmetlerinin yanında milli şuurlu bir gençlik yetiştirmek gayesiyle çeşitli sosyal ve kültürel faaliyetler yapılmaktadır. Kur’ân-ı Kerîm başta olmak üzere, Ehl-i Sünnet itikâdı üzere ilmihâl bilgileri ve belli seviyede İslâmî ilimler, her yıl 8 aylık müfredat dahilinde öğrencilerimize sunulmaktadır. Herbiri alanında uzman hoca ve akademisyenler tarafından gerçekleştirilen haftalık konferanslar ve diğer etkinliklerle en değerli cevherlerimiz olan gençlerimiz, milli ve manevî değerlerle donatılarak yarınlara hazırlanmaktadır. Muhterem Ömer Öztürk’ün açtığı ve yaklaşık yarım asırdır devam ettirdiği çığırla öğrencilerimiz hemen her sene umreye, hatta hacca götürülerek genç yaşta unutulmaz bir tecrübe yaşamalarına ve hayatlarında yeni bir sayfa açmalarına vesile olunmuştur. Şimdiye kadar yüzlerce öğrencimiz bu güzellikten istifade etmiştir. Yine Fatih Gençlik Vakfı çatısı altında, Misvâk Neşriyat bünyesinde Ehl-i Sünnet akâidinin güçlenmesi ve Sünnet-i Seniyye’nin ihyâsına yönelik eserler neşredilmektedir. Özellikle İmâm-ı Âzam Ebû Hanîfe (r.a.)’in yolunun anlaşılmasına yönelik kapsamlı eserler basılmıştır. Hadislerle Hanefi Fıkhı isimli 22 ciltlik eser bunların başında gelmektedir. Fatih Gençlik Vakfı ilk günden bu yana sapmayan çizgisi; tutarlı, şeffaf, ifrat ve tefritten uzak hizmet anlayışıyla, her zaman hayra anahtar, şerre kilit olmuş bir misyonun adıdır. (<a href="http://www.fgv.org.tr" rel="nofollow" target="_blank">www.fgv.org.tr</a>; <a href="http://www.mttb.com.tr" rel="nofollow" target="_blank">www.mttb.com.tr</a>)

51. YILINDA FATİH GENÇLİK VAKFI - 21 HAZİRAN 2022 - MEVLANA TAKVİMİ 

Mevlana Takvimi

The best podcast episodes of anyone with an interesting story. With famous guests like Obama, LeBron James, Drake, Oprah Winfrey, Richard Branson, Michelle Obama, Serena Williams, to anyone who has a unique and interesting story to tell. Add episodes you're interested into your queue below!

Best Episodes: Personal Stories & Great Interviews

The best episodes for anyone looking to learn more about topics such as happiness, fulfillment, depression and psychology/mental health in general. With interviews with industry experts, personal stories of individuals, this topic has lessons applicable to everyone. Add episodes you're interested into your queue below!